'Decoduik' in Indonesië.

Vrijdagochtend 18 september rollen we in Shenzhen uit de nachttrein. Lopend gaan we, via het station, naar de grenspost met Hongkong. Dit keer ging het vrij vlot aan de Chinese kant. Misschien zijn ze wel blij dat ze ons kwijt zijn....

Wij verlaten China met een kater, maar ook met een proces verbaal, heel goed opgeborgen in de tas! Aan de Hongkong kant stappen we rechtstreeks in de metro naar downtown Kowloon, waar ons hotel is. Een prima locatie, we waren er al eerder vanwege de visa.

Dit keer is het veel heter in HK, 38/40 graden + een zeer hoge vochtigheidsgraad; zelfs de foto's waren niet echt helder.

Een deel van de middag brengen we door in airco winkels (en fotoshops, want ook mijn camera vertoont zo nu en dan kuren.)

De avond en de nacht brengen niet ècht verkoeling en we zijn blij als we 's avonds op onze kamer zijn waar de airco, met maximale inzet, de temperatuur tot 24 graden naar beneden weet te krijgen. Dag 2 brengt ons sightseeing, hitte, benauwdheid en 's avonds een boottocht naar een vissersdorp, waar we de vismarkt hebben afgestroopt en daarna heerlijk hebben gegeten. Aan het einde van die avond een hééél koud biertje en dan naar de 24 graden kamer, want buiten is het nog steeds bloedheet en morgenvroeg om 5 uur gaat de wekker.

De volgende ochtend, als we om 6 uur bij de bushalte staan, is het nog steeds niet afgekoeld en we zijn dan ook blij, als we op het airco gekoelde vliegveld van HK staan, op weg naar Jakarta.

Daar aangekomen moeten we eerst een Indonesisch visum regelen en dan opnieuw inchecken voor de binnenlandse vlucht naar Yogyakarta.

We krijgen onze instapkaart en we zien dat we nog tijd genoeg hebben voor we bij gate 4 moeten zijn.

Dat komt goed uit, want de dorst is groot, het bier is hier (in tegenstelling tot inChina) koud, de honger fors en de saté ruikt heerlijk. De ATM werkt natuurlijk niet, maar we hebben nog wat roepia's van 2 jaar geleden, geen nood dus.

Als we op een gegeven moment naar gate 4 lopen zien we op de monitor dat onze vlucht vanaf gate 3 zal vertrekken. Met in ons achterhoofd veel ervaringen in voorgaande jaren met check, cheque, double shag, per slot is dit Indonesië, besluiten we even een mannetje in uniform achter een balie te vragen waar we nou moeten zijn. Deze meneer lacht ons vriendelijk toe en zegt dat de gate dan wel veranderd zal zijn en dat de monitor nog wel aangepast zal moeten worden.

We gaan dus naar de gate die op onze instapkaart vermeld staat (4) en informeren daar weer of we wel goed zijn. De vriendelijke dame achter de tafel knikt 'ya, ya', wat hier 'ja' betekent. En ik weet echt zeker dat 'nee' in dit land 'tidak' is, dat hebben we echt niet verkeerd kunnen verstaan. Ter bevestiging van haar 'ya' plakt ze een groene stikker op onze instapkaart. Deze sticker geeft aan dat we met de eerste groep moeten instappen.

We wachten en wachten. Nogmaals geïnformeerd. Ja, we zitten goed, gate 4! Ik zit naast een piloot van Garuda en ik kom met hem aan de praat. Deze man spreekt, in tegenstelling tot de meeste werknemers hier op de luchthaven, wèl engels. Als ik hem het 'gate 4 verhaal' vertel kijkt hij enigszins verschrikt aan en adviseert mij nog een keer te informeren, immers van gate 4 vertrekken alleen de locale vluchten naar Surabaya en Palembang. Dus wéér naar de balie van gate 4.

'No problem', horen we,we zitten goed!

Vóór ons vertrekken nóg twee andere vluchten. Het is beredruk, want het is einde van de ramadan en voor het Suikerfeest gaat half Indonesië naar de familie. Zo ook mijn piloot.

Na verloop van tijd, èn na het vertrek van die twee andere vluchten, (met daarin onze piloot) is het erg leeg in de wachtruimte. Geen activiteit meer en de klok gaat richting onze vertrektijd!! Onderbuikgevoel! We pakken onze handbagage en lopen naar gate 3 (dat stond nog steeds op de monitor), waar men aan het instappen is. Wéér vragen we waar we moeten zijn en wéér tonen we onze gate 4 kaart. Hier dus!!!!! We kunnen aansluiten in de rij en in no time zitten we in de lucht naar Yogyakarta.

Ja, dit is en blijft Indonesië!!

In Yogya haalt Maarten ons op en als we in Tanen de tuin binnen rijden is het net of we een beetje thuiskomen. Die nacht hebben we voor het eerst sinds wéken een zacht bed. We slapen bijna 10 uur achterelkaar!

De volgende ochtend wachten ons een luie stoel, de zon en een zwembad vol heerlijk koel water. We ploffen neer en we doen hééélemaal niets meer. En we genieten ervan. We hoeven geen trein, bus of vliegtuig te halen, we leven niet meer uit de koffer; de schone onderbroek en T shirt komen gewoon weer uit de kast!!! We gaan langzaam terug naar 'normaal'.

We hebben een fantastische reis gemaakt. We hebben zóveel gezien, zóveel gedaan, zijn zóveel 'on the move' geweest, hebben zóveel ervaringen in ons hoofd gepropt, dat we nu tijd nodig hebben om alles te laten bezinken. De druk moet eraf, we moeten decompresseren.

Kortom: we zijn in deco!!

In Yogya bezoeken we wèl weer de vogeltjesmarkt, waar je altijd van de ene in de andere verbazing valt. We controleren of het Kraton, het paleis van de Sultan, er nog staat (ja dus), we 'winkelen' op de Malioboro en we maken Java onveilig, als we linksrijdend, op de motor door de omgeving toeren.

Voor ons was het leuk om alle ervaringen met jullie te delen, maar óók was het heel fijn om jullie reacties te lezen.Nooit heb ik me gerealiseerd dat zo'n teken van leven, als je aan de andere kant van de wereld zit, zo waardevol kan zijn. We keken er naar uit.

Allemaal heel erg bedankt!!

Dit laatste verhaal kan ik bijna net zo beëindigen als ik dat in 2007 deed:

'........donderdag 15 oktober 2009, 13u45. Vlucht EK55 staan we weer helemaal fris en fruitig op het vliegveld van Düsseldorf op weg naar........misschien wel een nieuwe uitdaging......'

Onze nieuwe uitdaging, eind maart 2010, begint langzaam maar zeker al vorm te krijgen. Om met Herman Finkers te spreken, dat wordt:

Kroamschudd'n in Paries, d'r kump 'n kleen kerelke!!

Tot gauw,

Henk/Gineke.