Een luxe huwelijks reis.

Terwijl ik mijn laatste mail nog eens weer door lees zie ik dat ik met de data in de war ben. Is het de leeftijd of is het gewoon het vrije, ongedwongen leven? Hoe dan ook, het is niet ècht belangrijk.

We hebben besloten om even niet aan de visa te denken, maar te genieten van de, misschien wel, laatste dagen in China. Verplicht van 9 september tot 20 september in Hongkong lijkt ons nou ook niet ècht de hoofdprijs.

Ja, 1 september, onze trouwdag in Xián. We vertrekken 's ochtends om het wereldberoemde terracotta leger te bekijken. Het is inderdaad zeer indrukwekkend, wat er daar allemaal boven de grond is gekomen en hoe mooi alles gerestaureerd is.

En dat allemaal omdat in 1974 een paar Chinese boeren een put wilden graven. Die jongens zijn voor de rest van hun leven wel onder de pannen. Ze worden nog steeds door de staat betaald. Èn ze zitten bij de entree van het park. Ze zetten hun handtekening in een boek (als je dat boek tenminste koopt) en ze lachen vriendelijk naar alle bezoekers. Ja, de mond lacht, of doet een poging daartoe, maar de ogen lachen niet........... Je zult er ook maar 35 jaarlang moeten zitten. Maar even goed een prachtig project!!

Eenmaal terug in Xiánwillen we in de namiddag nog een stuk te gaan fietsen en wel 15 km over de oude stadsmuur op een 'made in China' fiets, oftewel een roestige en voor ons te kleine rammelbak. Maar het wàs leuk.... Aan weerskanten een mooi uitzicht op de oude- en nieuwe stad.

Weer terug in de binnenstad besluiten we nog even te (ver)dwalen. We komen uiteindelijk in de islamitische buurt terecht. Ja, ook hier wonen ze! Er is markt, het ruikt er lekker en onze magen hebben zich reeds voorbereid op een bruiloftsmaal. En zo komt het dat we ons '38 jaar getrouwd etentje' nuttigen op de islamitische markt in Xián. Hij een lamsboutje zo van de grill voor 3 euro en zij anderhalve gevulde pannenkoek van 60ct. Hoe romantisch, maar wel heel lekker!!

Na onze zoveelste huwelijksnacht vliegen we de volgende dag, 2 sept naar Chongqing, waar we 's avonds aan boordvan een cruiseschip zullen gaan. We willen ons eens lekker laten verwennen, een huwelijkskadootje dat we elkaar geven, zo zeggen we iedere keer als we het prijskaartje weer eens onder ogen krijgen. En dat verwennen gaat lukken.! Wezullen 3 dagen varen over de Yangtse Kiang. Geen hutje van 2x3mmet een patrijspoort, maar een hut van 3x6m, een badkamer met bad en een raam van 2x3m met een prachtig uitzicht.

Aan boord vooral Chinezen, maar ook wat Amerikanen, Duitsers en Engelsen. We worden aan tafel gezet met twee aardige Poolse jongens (ze vinden elkaar ook heel erg lief) en een Australisch echtpaar. (allebei een te groot kunstgebit, zij een kop groter dan hij en hij, een oorspronkelijke Serviër, net iets te veel goud en tatoo's) Maar ze zijn vriendelijk en laten de tandjes regelmatig zien, een stralend plaatje. Ja de voertaal aan tafel is engels.

Over het ontbijt, de lunch en het diner wijd ik niet al te veel uit. Atkins is op vakantie: trouwens, die brave man heeft in China absoluut geen overlevingskansen. Het ziet er allemaal uit om in te bijten..... Hoewel.... soms klinkt er vanaf de Chinese tafels een diep chchggrrt, gevolgd door een spuuggeluid en dan is het even stil. Onze eetlust zakt dan tijdelijk en ook de kunstgebitjes staan even stil. Waar de Chinees het product van zijn inspanning laat is mij tot op heden niet duidelijk, maar ze doen het regelmatig, dus zullen ze er wel weg mee weten.

Tussen deze geluiden door is het eten voortreffelijk.

De tocht zelf is geweldig. Zo nu en dan gaan we even van boord en nemen een kijkje aan land.

Op de derde dag 's nachts,bereiken we de sluizen, 5 achter elkaar waar we in 5 etappes steeds 15 meter lager komen. In totaal ligt ons bootje 75m lager; in de winter 100m!

Uiteraard staat iedereen op het dek om dit spektakel me te maken. Het is een ingenieus bouwwerk, evenals de enorme stuwdam die we de volgende ochtend zullen zien. 'De grootste van de wereld' zoals de Chinees niet nalaat tig keer te herhalen. Dat er hele dorpen voor hebben moeten wijken, en dat volgend jaar om deze tijd het waterpeil waarschijnlijk 14m hoger zal staan met alle gevolgen van dien voor de bewoners,en dat flora en fauna de genadeslag hebben gekregen bij dit prestige object, daar hoor je niemand over!!

Het vermaak van de Chinezen heb ik vol verwondering aanschouwd. Op de tweede avond aan boord voert het personeel een showtje op: ze dansen en zingen wat. De Chinees is dolenthousiast, hij staat zo ongeveer op de stoel te klappen van plezier. Natuurlijk moet er met iedereen uit het publiek gedanst worden. Nou, dan moet je net bij ons zijn !!

De derde avond, nog erger, moeten de gasten 'iets' doen. Nou, natuurlijk geen aanmeldingen, o ja een Engelsman die karaoke deed. Hij kon nog mooi zingen ook!

Er worden dus vrijwilligers aangewezen voor......... een stoelendans!!!! Tjonge jonge, wat een plezier. Alweer ligt de Chinees luidruchtig dubbel in zijn stoel.

Even later moeten er dieren uitgebeeld worden. Ons kunstgebit is de lul. Staat dus ècht niet te stralen, hier helpt de beste tandpasta nog niet.

Als er weer met iedereen gedanst moet worden, verdwijnen we sneaky naar onze hut.

's Zaterdags 5 september gaan we van boord. We pakken de bus, 5 uren, naar Wuhan, waar we de volgende dag het vliegtuig naar Hongkong zullen nemen.

In dat vliegtuig voel ik me bijna thuis als ik veelvuldig het ondertussen bekende chchggrrt hoor. Nu zie ik, waar de zakjes voor de luchtzieke passagier voor gebruikt worden. Aan het einde van de vlucht worden ze keurig dichtgevouwen door de stewardessen ingezameld!

Gineke.

060969-060909.

Samen aan een reis begonnen. Nog steeds onderweg. Hoge bergen gezien , maar ook zo nu en dan een dalletje. Immers, ...zonder dalen geen bergen. Twee mooie rotsen zijn gebleven, ze breiden zich nu zelfs uit. We genieten nog steeds...... Zo willen we het houden. We kennen elkaar vandaag 40 jaar!

Henk en Gineke.