Over het dak van de wereld.

Treinreis Lhasa - Xián 29-08-09.

29 augustus zullen we met de trein uit Lhasa vertrekken. Het agentschap in Kathmandu ( uit de Lonely Planet) had aanvankelijk onze tickets verkeerd geboekt: èn op de verkeerde datum èn een hardsleeper ipv een softsleeper. We zagen het op tijd en de heren hadden dus nog 10 dagen om hun fout te herstellen, terwijl wij door Tibet reisden. In Lhasa zullen de tickets bij een contactpersoon klaar liggen. De kosten zijn al voldaan. En dus nu maar hopen. Ons groepsvisum is afgegeven tot 9 september, terwijl we tot 20 september in China zijn. Dat is bij aanvraag duidelijk vermeld, 'maar die verlenging kan ook in China geregeld worden (??!!) bij de immigratie', krijgen we als antwoord. Na een paar keer contact te hebben gezocht met de man in Lhasa, komt hij eindelijk vrijdagavond om zes uur naar het hotel om de tickets te brengen. Wèl de goede datum, maar een hardsleeper ipv een softsleeper. Dat betekent dus een matras van 2 cm dik. Maar aan keiharde bedden zijn we zo langzamerhand wel gewend. We zitten nu met 6 personen ipv 4 personen in de coupé. Prijsverschil 15 euro, die we netjes terug krijgen. Hun behoorlijke commissie blijft na deze wanprestatie toch in hun eigen zak!

Maar goed, om half negen in de trein betekent om half zeven ontbijten. De afspraak wordt gemaakt met de keuken. Als we de volgende ochtend voor de deur van de eetzaal staan is het er nog pikkedonker; het personeel ligt nog op de banken in de eetzaal te pitten. Eén van de meisjes wordt uit bed, of eigenlijk van haar bank getrommeld en wordt de keuken ingejaagd om ons ontbijt te maken. Douchen en aankleden is er niet bij. Ze slaapt in haar kloffie van de vorige dag. De rest blijft op de banken liggen en zo wordt ons ontbijt muzikaal ondersteund door snurkende mannetjes en vrouwtjes. De broodjes en koffie smaken er heus wel om.

Om zeven uur staat de taxi voor, om ons naar de trein te brengen. We komen bij een gloednieuw, bijna futuristisch station. Deze spoorlijn bestaat ook nog maar sinds 2006. Alle passagiers, keurig gedisciplineerd in de rij, zijn bepakt en met name gezakt. Vooral volle plastic zakken en dozen met? Ja met wat eigenlijk? Daar zullen we wel achterkomen. Goed, we zitten dus in de coupé met 2 Tibetanen en 2 Chinezen, waarvan er 1 zeer gebrekkig engels spreekt. Regelmatig krijgen ze bezoek uit een andere coupé. Niet alleen in de coupé wordt geleefd, ook op de gang hebben ze hun hangplek.

Ondertussen rijdt de trein en we zien die fantastische tibetaanse hoogvlakte aan ons voorbij trekken. We hebben gelukkig een raamplaats. En de Chinezen gunnen ons dat; als we even weggaan, houden ze ons plekje vrij.

Zo rollen we rustig verder, totdat een geur ons verteld dat omstreeks 12 uur de eerste blikken vis worden opengetrokken en een geluid maakt ons duidelijk dat er óók gegeten wordt!! (Ik kreeg vroeger op m'n kop als ik dat geluid maakte!)

Nu begrijpen we waarom al die dozen en plastic zakken worden meegenomen! Allemaal voer voor onderweg! In gebarentaal wordt ons gevraagd of wíj niets hebben meegenomen. Nee, er is toch een restauratiewagen? 'Of we dan geen kop of beker hebben?' Nee, maar een half afgesneden plastic colaflesje doet wonderen. Hieruit drinken we gedurende de hele reis bouillon (hadden we mee voor de diarrhee ) en nescafé, want dat hadden we toevallig wel in de rugzak. Heet water wordt wel uitgedeeld.

Van de Tibetanen moeten we een gevuld brood aannemen en de Chinees heeft chocolade koekjes.

Na nog een uurtje verspreidt de geur van bahmi zich door de wagon. Er worden dozen droge mie opengetrokken en met heet water erbij en 2 stokjes is de Chinees weer helemaal gelukkig.

Even later voel ik een paar zweetvoeten in mijn rug; tibetaanse mamma heeft haar buikje vol en wil slapen op haar (onderste) bed, waar wij allemaal op zitten. Even iets inschikken en ze snurkt binnen 5 minuten.

Wij blijven ondertussen genieten van het mooie landschap. Uitgebreide beschrijvingen zal ik jullie niet geven, kijk maar naar de foto's en dan moet je daarbij denken dat het nog tien keer mooier is!!

De trein zelf is eigenlijk niet veel anders dan de couchettes zoals wij ze kennen. Aan het einde van de wagon 3 wasbakjes waar je je tanden kunt poetsen, uiteraard met mineraal water en verder twee hurktoiletten voor 60 personen. Deze toiletten stinken minstens zo erg als die in de Nederlandse treinen!! Hier en daar (bij de softsleepers) is een zittoilet. Dit wordt nagenoeg niet gebruikt en is daardoor erg schoon. We weten hem te vinden.

Om ongeveer 17.00 uur hebben we het hoogste punt bereikt, 5180 m! Allebei hebben we iet wat blauwe lippen en nagels. De Chinees tegenover ons heeft het moeilijk. Vooral heel rustig blijven en goed doorademen. De zuurstofslangetjes hangen al klaar; verschillende passagiers liggen al 'aan het gas'. Vanaf nu gaan we naar beneden, hoewel we nog een lange tijd op 'Lhasa hoogte' blijven en dat was 3600m. Ook daar moest je het heel kalm aan doen.

In deze lange trein van ongeveer 15 wagons is maar één restauratiewagen. Wrsch. omdat iedereen zijn eigen kostje meeneemt. Wij gaan in ieder geval iets eten en als we een heerlijk koel biertje willen drinken krijgen, we er een koffiekopje bij om uit te drinken...

Na een redelijke nacht, dankzij een half slaaptabletje, willen we ontbijten. Ontbijt? Nee dat is er niet. Wel kunnen we koffie krijgen en even later brengen ze vier plakken droog brood. Waarom dat niet in de toaster kan en waarom geen gebakken eitjes, die overigens wèl in de keuken staan, is en blijft ons een raadsel. Wèl zit al het personeel in de hoek de krant te lezen. Ach ja, 's lands wijs, 's lands eer! En in onze rugzak zit nog wel een zak doppinda's :)

De toestand van de toiletten wordt slechter en de nood wordt hoger. Ondertussen is al één van de twee toiletten 'out of order' We moeten nu een aantal wagons verder lopen en als we zondagavond om 21.00 uur, na 36 uren reizen, in Xián de trein verlaten zijn alle toiletten gesloten, de nacht staat voor de deur, en de trein moet nog 12 uren door naar Beijing! Hoe gaan ze dit oplossen?

Na heel veel zoeken in het menselijke mierennest op het stationsplein in Xián weten we een taxi te vinden, die ons naar ons hostel zal brengen. Verschil tussen hotel en hostel weet de taxichauffeur kennelijk niet. Hij brengt ons naar het super deluxe Hotel Bell Tower, terwijl wij in het youth hostel Bell Tower moeten zijn.

Een Chinees meisje, dat kennelijk graag engels wilde spreken, ze studeerde engels aan de universiteit van Xián vertelde ze ons, heeft ons prima geholpen. Ze had info nummers in haar mobiel en in no time waren we eruit. Ondertussen kwamen er heel veel Chinezen op ons af. Ze gingen recht voor ons staan en we werden van top tot teen opgenomen alsof we het achtste wereldwonder waren. Maar goed elk diertje z'n pleziertje.

We kwamen er achter dat we, hemelsbreed, 50 m vanaf onze slaapplaats midden in de stad stonden!! Een brandschoon hostel, waar alleen backpackers logeren en nu dus ook opa's en oma's.

Morgens als eerste ons visum verlengen anders hebben we een groot probleem, iets waar ik nu al een angstige voorgevoel voor heb....

Gineke.