Dagboek Himalya 4.

26-08-09.

Gyantse-Lhasa, ons eindpunt. 261km, 3650m hoogte.

Wel eens boerenbridge gespeeld met 6 nationaliteiten?

Gisteravond, toen we een poosje op ons eten moesten wachten , hebben we met backpackers uit Israel, Zwitserland, Frankrijk, Rusland en Italie dit maar eens uitgeprobeerd. Lachen geblazen, alleen al het uitleggen! Maar de troefkaart is de 'Diamond', dat hebben we in elk geval geleerd. Een kostelijke avond met heerlijk eten voor de prijs van 2 euro incl. drankje(s)

Maar vandaag op weg naar Lhasa, een lange, maar weer, prachtige rit van 8 uren over één van de meest gevarieerde wegen in Tibet. De weg slingert zich door een landschap met bergtoppen, neergestorte rotsblokken, gletschers, een gekantelde vrachtwagen ('t is niet eens de A1 Sander!), en zo over de Karo-La pas van 5020m hoog. En probeer niet om hier snel even iets te doen of even heel hard te lopen. Je lippen en nagels worden snel een beetje blauw!! Je hebt dan ècht een zuurstoftekort. Na een tijdje rijden komen we bij het Yamdrok-Tso, of te wel het turquoise meer. Het meer ziet er werkelijk prachtig turquoise gekleurd uit en de vorm van het meer is heel grillig. Het kost een uur om er omheen te rijden! Enkele jonge heren der schepping krijgen last van hun testosteron; ze nemen een duik in het koele nat. Temp. Ongeveer 12 grd. C. Ze zijn sneller dan verwacht weer op de kant.... Alleen onze russische Olga bleek gehard; ze doet het in Rusland op nieuwjaarsdag altijd. 'Good for body' zoals ze ons vertelt. Maar dat zegt ze ook altijd als ze weer zo'n tibetaans flesje met twijfelachtige inhoud koopt...!

Als iedereen weer in de kleren is, vervolgen we onze weg langs de Kamba-La pas 4794m, waar we een prachtig uitzicht hebben op de Norzing Kansar met z'n eeuwige sneeuw, hoogte 7223m! En tegelijk ook weer op het meer. Geweldig.

En zo tuffen we door richting Lhasa. Eerst nog komen we bij de Brahmapurta rivier. Die ochtend is er een 'begrafenis' geweest.

Als een boeddhist een natuurlijke dood sterft, dan wordt zijn lichaam naar een berg gebracht, in stukken gehakt en aan de natuur cq. vogels gegeven. Het schijnt dan heel snel door de dieren opgeruimd te worden. Maar bij een niet-natuurlijke dood (en Henk kon dat niet meer vaststellen) wordt het lichaam naar een rots bij de Brahmaputra gebracht, ook in stukjes gesneden en vervolgens aan de vissen gegeven. De gebruikte messen blijven achter op de 'snijplank' en het bloed wordt bedekt met een of andere graan-achtige substantie. Hier en daar liggen wat bloemen.

Aan het einde van de middag bereiken we Lhasa. Uit de verte zien we het Potala paleis, ook al weer op de lijst van de Unesco Werelderfgoedlijst. Daar zullen we de volgende dag een kijkje gaan nemen.

Ook Lhasa dreigt heel chinees te worden met weer van die brede straten en veel neonreclame. Gelukkig staat ons hotel midden in de oude stad. Het hotel was vroeger het huis van de leraar van de huidige Dalai Lama. En, werd ons verteld, 'sex is verboden in dit huis....' Maar het is een prachtig en sfeervol Tibetaans huis en dat vergoedt veel.....Goed onderhouden en in prachtige kleuren geschilderd en een leuke binnenplaats waar we kunnen zitten en eten. Door de smalle straatjes en steegjes lopen we naar de beroemde Jokhang tempel, waar we weer vele 'buikschuivers' zien. In de tempel, waar de geur van jakboter ( zou het woord ajakkes hier vandaan komen) je al weer tegemoet komt, is het bomvol met bedevaartgangers. Mensen verkopen soms hun hele bezit om hier één keer in hun leven naar toe te kunnen gaan. In hun hand weer geld om te offeren en onder de arm weer de thermosflesjes met de vloeibare jakboter. Prachtig en wat een rijkdom.

Buiten bij de tempel begint de Barkhor, (de heilige weg). Langs deze weg, 3 concentrische cirkels, is de markt die eigenlijk voor de bedevaartgangers was bedoeld. Vandaag de dag is het een gewone markt geworden met heel veel nep en made in India. Je stort je maar in de mensenmassa en loopt mee met de wijzers van de klok, dan kom je altijd weer bij je beginpunt aan. Op deze manier kom je precies rondom de tempel en dat wil de boeddhist, liefst 3x eromheen.

Als we de volgende dag naar het Potala paleis gaan komen we er weer eens achter dat we wel erg hoog zitten. Op weg naar boven, ongeveer 13 verdiepingen per trap en schuin oplopende wegen, wat voelt als een marathon, krijg ik een behoorlijk zuurstoftekort. Ik móet stilstaan en eerst helemaal op adem komen. Henk ziet wat blauwe verkleuringen verschijnen. Je voelt je dan echt een oud wijf. Nou ben ik dat wel, maar onder normale omstandigheden vóel ik me niet zo.... Ook jongelui in de groep staan naar adem te happen. Henk heeft geen klachten van deze vorm van 'hoogteziekte'. Maar hij slaapt bv veel slechter dan ik. Zo kunnen de klachten per persoon heel erg verschillen. Ook in de groep zien we de één met hoofdpijn, de ander is misselijk.

Eenmaal boven èn weer op adem gaan we door het eeuwen oude paleis. Geen zuurstofproblemen meer.

Natuurlijk zijn we niet de enigen. Er moet haast gemaakt worden want onze gids heeft maar 40 min. van de Chinees gekregen om er met zijn groep doorheen te wandelen. Is hij langer onderweg, dan krijgt hij een boete. Gevolg is dat de groepen soms vlak achter elkaar zitten. En die Chinezen schreeuwen al zo hard, sommigen doen hun verhaal ook nog door een microfoontje. Kun je je voorstellen wat een lawaai dat soms is. Verder is overal bewaking tot in de lampen. Géén vragen stellen over de Dalai Lama is ons gevraagd, want Big Brother is not only watching you, but also hearing you, via alle hoeken en gaten die er zijn. Maar wat een pracht en praal en wat een rijkdom. (hier valt nog héél wat te verzekeren, Remco!) Ik zal niet te veel in detail treden, want dan zou ik alles al verklapt hebben als jullie hier ook nog naar toe gaan....

Tot slot hebben we nog een echt tibetaans toilet bezocht: 4 langwerpige sleuven in de grond van ongeveer 20x100cm, waar iedereen schrijlings boven gaat hurken, geen scheidingsmuren of een andere vorm van privacy. Zo is plassen daar een sociaal gebeuren....

Gineke.