Dagboek Himalaya 2.

23-08-09.

Nyalam-Tigri-Lhatse, 4050m hoog, 285km.

Nyalam, hier begint Tibet eigenlijk, het landschap is dor; ineens veel minder kleurig en weelderig dan in Nepal, maar oh, wat een indrukwekkend landschap! De Himalaya is immens.

We komen over de Lalungapas van 5050m hoog met een fantastisch uitzicht, je wordt er stil van!

We zien de hoogste top van Tibet, de Xixapapangma van 8013m. Nog hogere toppen van 8201m /8464m / 8516m en 8848m, de Mt Everest, liggen in Nepal, maar van hier kun je ze zien tegen een strak blauwe lucht, fantastisch, wat een grootse natuur en wat voelen we ons klein.

Na een poosje rijden zien we in de verte een prachtige boerenkar aankomen. Dit lijkt ons een echt een fotomoment. Als we hier stoppen is die kar bij ons, als we de camera ingesteld hebben denken we. Inderdaad het werkt. Klik, klik, klik en ze staan erop. Op het zelfde moment komen er uit alle hoeken en gaten van het dorpje, dat een eindje verderop ligt, allemaal kinderen en vrouwen naar buiten rennen. En allemaal nieuwsgierig naar de camera. Ze willen ook op de foto en gaan er echt voor staan. Eén van de oudere dametjes zit maar steeds met haar hand aan mijn camera en dan weer aan mijn hand. Na de bedelpraktijken in India denk ik dat ze geld wil en ik wil haar dat ook geven omdat ze ècht geposeerd heeft. Ze geeft me het geld terug. Ze wil dat ik de foto uit de camera haal, zodat ze hem mee kan nemen....! Er worden nog meer foto's gemaakt en koekjes uitgedeeld.

Eén van de mannen vraagt ons om zijn huisje te komen bekijken. We volgen hem naar zijn ommuurde, lemen huis. Op de muren zitten allemaal ronde, bruine plakkaten. Dit is poep. Kinderen, die met de kudde op pad gaan nemen de poep van de yak, een soort 'langharige koe', mee naar huis. Daar is het de taak van de vrouw des huizes of één van de oudere dochters om deze poep met iets water en, indien aanwezig, wat gerstestro, te vermengen. Er worden plakkaten van gevormd die, om te drogen, tegen nagenoeg alle muren van het huis worden geplakt. Als ze droog zijn worden ze opgestapeld en bewaard als brandstof voor later. Je kunt je de geur wel voorstellen......De yak is voor deze mensen heel belangrijk. Alles van het dier wordt gebruikt: z'n vlees, z'n hoorns voor 'hout'snijwerk, de wol wordt gesponnen en voor breiwerk gebruikt, de melk voor o.a de boter en kaas, de huid voor tassen; ook wordt die huid om het houten karkas van een boot gespannen, met yakdraad aan elkaar genaaid en dan met yakboter waterdicht gemaakt. Het vet wordt door bedevaartgangers in vloeibare vorm in thermoskannen meegenomen naar de tempels en kloosters, om daar de kaarsjes brandend te houden. Eenmaal die yakproducten geroken en je vergeet ze nooit weer....

De vrouw des huizes komt met boterthee aanzetten (waar je de yak weer bovenuit ruikt). Ik heb opeens geen zin meer, ik neem later wel water. De knol die we moeten afschillen smaakt wel, het is een soort koolrabie. Ook mogen we vrij rondlopen door z'n stulpje, zijn schuurtje of wat het ook maar is èn mogen we zijn toilet gebruiken. Een feest op zich. Naast elkaar twee gaten in de grond, waar je gezellig kunt hurken, kletsen, plassen en uiteraard poepen. De gehele productie valt ongeveer 1 meter naar beneden waar het in de openlucht blijft liggen totdat.... ja tot wat eigenlijk?

Het was al met al erg leuk en doordat de stop zo spontaan kwam, hadden we niet het gevoel dat dit een onderdeel van de touroperator was. Toch hebben we allemaal wat geld achtergelaten.

Goed, we rijden verder, langs Tigri, alwaar het basiskamp voor de beklimmers van de Mount Everest is. Door onze niet geplande tussenstop bij het dorpje komen we later aan op de plek waar we een fantastisch uitzicht op de Everest zouden hebben. De bewolking is echter komen opzetten en we hebben maar heel even een glimp van de top kunnen zien. Jammer, maar het huisje en de mensen waren ook zeer de moeite waard. Het landschap blijft fantastisch en we rijden door naar Lhatse, waar weer in een guesthouse geslapen gaat worden.

Het guesthouse is gebouwd rondom een soort binnenplaats en weer zullen de kamers met meerdere personen gedeeld moeten worden. We gaan erop vooruit; we slapen nu met 3 personen op één kamer. Dat is dan ook de enige vooruitgang sinds de vorige nacht. Over de inrichting van de kamer zullen we niet veel woorden vuil maken. Gewoon smerig. Bed? - Kleur van het laken?- Ooit wit. Oftewel: we zijn gelukkig met onze eigen lakenzak...! Drie waskommen, waarin Cindy, onze Nederlandse kamergenote, dankzij en vleugje hoogteziekte, net op tijd de inhoud van haar maag kan kieperen op het moment dat ik met zo'n bak in de hand langs haar loop. Douche? - wat is dat? Koud water is aan het einde van de galerij, 25m verder, of beneden op het erf, waar een soort grote wasbak staat. Het toilet nòg eens 50 m verder, leuk voor 's nachts! We besluiten een emmer te kopen..... Al met al geen verbetering vergeleken bij de vorige avond. Als we de volgende ochtend uit het raam kijken en zien dat we ongeveer op een vuilnis/mesthoop leven, geef ik je te raden wat er met de emmer plus evt. inhoud is gebeurd..... Eventuele oplossingen graag vóór 9 september via deze site! (Cindy, jij bent uitgesloten!!!!)

De hoogteziekte hebben we aardig onder controle. Allemaal, behalve Henk, hebben we wel wat lichte hoofdpijn en last van slapeloosheid en/of misselijkheid, maar ernstige klachten heeft eigenlijk niemand. Het zuurstoftekort op deze hoogte kun je goed merken, reeds bij lichte inspanning sta je al te hijgen. We doen dus allemaal rustig aan, dus in slow motion op naar de volgende dag.

Gineke.