Het zit niet altijd mee.....

Een wat minder 'mooi' hotel met onvriendelijke mensen in Jodhpur, nee we vinden het niet zo erg om deze ochtend in de auto te stappen op weg naar.....?

Nee toch eerst nog iets over Jodhpur, de 'blauwe stad'.

We logeren in de oude binnenstad, midden tussen die steegjes vol geuren en kleuren, waar amper een tuk-tuk door kan, laat staan onze auto.

Slapen doen we nu in een haveli aan de voet van het fort. Een haveli is van oorsprong een familiehuis van een rijke handelaar, gebouwd om twee binnenplaatsen, één voor ontvangst en één voor de vrouwen. Zo'n haveli staat altijd in de geboorteplaats van de eigenaar. Momenteel zijn veel haveli's in gebruik als hotel. Als privé bezit is het vaak een financieel blok aan het been.

De ontvangst is al geen goede start. De kamers zijn niet klaar, de rotzooi van de vorige bezoekers ligt er nog, er wordt een onderlaken en een deken waar je wel soep van kunt koken op het bed gegooid en klaar is Kees. Een snelle inspectie leert ons dat het toilet niet schoon is, het matras 5 cm dik is (en mijn ribben kunnen nog wel wat zachtheid gebruiken), dat de badkuip zonder stopje nogal bruin gevlekt is, maar dat de airco het wèl doet. Goed, douchen op slippers is te doen.

We moeten nog wel een verbaal gevecht voeren voor toiletpapier, een laken om ònder te liggen en een schoon toilet.... Een succesvolle assertiviteitstraining! Als dan uiteindelijk alles geregeld is concluderen we dat dit ons 'slechtste' hotel tot nu toe is. Maar ja, het zit niet altijd mee.

Na wat rondgelopen te hebben in deze haveli met allerlei gangetjes, hoekjes en trapjes komen we plotseling op een prachtig dakterras. We zijn helemaal verrast. Op 4-hoog waan ik me even in het boek 'De vliegeraar'. Het lijkt wel of er hier op deze hoogte een tweede stadscentrum is. Alle huizen hebben een dakterras waar een deel van het dagelijkse leven zich afspeelt en waar tientallen jongetjes aan het vliegeren zijn. Apen springen van terras naar terras, en een waterbak weten ze op deze hoogte feilloos te vinden. Ook de eekhoorntjes vind je hier weer terug. We hebben een schitterend uitzicht op het fort op de berg en op alle azuurblauwe huisjes. Waarom blauw?

Het verhaal zegt dat de witte huizen niet bestand waren tegen de termieten. Door kopersulfaat door de witkalk te mengen kreeg het mengsel een prachtige blauwe kleur en daar houden de termieten niet van, dus.... probleem opgelost. Heel sfeervol.

Helaas is het onderhoud hier bar slecht en het personeel is niet ècht vriendelijk, of misschien kan ik beter 'ongeïnteresseerd' zeggen. Jammer, er zou hier iets heel moois van gemaakt kunnen worden.

Zoals ik al zei, we reden Johppur uit. Eerst weer door de smalle steegjes die uitkomen in de drukke bazaar, slingerend langs de marktkraampjes met schoenen, lappen stof, groente, spiegeltjes en kraaltjes. Alsmaar mensen en koeien ontwijkend komen we door deze ongestructureerde verkeerskluwen langs de omeletshop, waar ze volgens Henk de lekkerste omeletten ter wereld bakken, dan langs de namaak Big Ben en zo naar de stadspoort, waaronder een klein winkeltje met de lekkerste (mierezoete) lassi. Eenmaal door die poort wordt de weg breder en kunnen we doorrijden naar....ja, Kamal, de chauffeur weet wel de eindbestemming, de woestijn, maar we kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat hij even de weg niet meer weet. Ook hem zit het niet altijd mee..... Zodoende tracteert hij ons op een onvervalst stukje sightseeing, dwars door een heel klein dorpje, waar men zo ongeveer schrikt van de auto die er door gaat.

Opgelucht haalt hij adem als hij de 'grote' weg weer onder de banden voelt en korte tijd later stopt hij vol trots om ons een stukje natuurschoon te laten zien: een vijver vol prachtige lotusbloemen.

Dus iedereen uit de auto, camera mee om een fotootje te maken. Zo ook Henk. Hij filmt dat het een lieve lust is. En ook wij staan samen met de koeien om ons heen in stilte te genieten van die prachtige vijver, totdat een schreeuw van Henk: 'Hé jong,.....gvd' de stilte doorbreekt. Verschrikt kijken we om. Één van de koeien, die een stier bleek te zijn neemt Henk op z'n hoorns!!

Ja, het zit niet altijd mee.... en Henks geschreeuw staat op video, want die liep gewoon door.

Dubbel van het lachen rollen we weer de in de auto om de lange reis van ong. zeven uur te vervolgen, slechts onderbroken door één lunch- en plaspauze en dit keer niet in zo'n smerig 'wegrestaurant'.

Het landschap begint te veranderen, steeds minder huizen en groen, meer zand en dorre begroeiing. De asfaltwegen zijn prima, met dank aan het leger, want we zitten hier slechts 100 km van de Pakistaanse grens. Grappig in deze dorre woestijn zijn de moderne windturbines naast de primitieve hutjes. Na zeven uren naderen we dan toch eindelijk een paar her en der geplaatste, half afgebouwde, lemen hutten met rieten daken. Een dorp is nog teveel gezegd. We wisten dat we in de woestijn in een resort zouden slapen en dat we 's avonds bij zonsondergang op een kameel (lees dromedaris) zouden rijden. Wel, dit is ons resort! Rondom een pleintje zijn lemen hutten gebouwd, ook weer met rieten daken. Het ziet er best sfeervol uit. Maar 's middags om vier uur nog 40° C!!

Een snelle blik in zo'n lemen hut leert mij al snel dat dit niet 'the place to be is'! Nu niet en nooit niet. Geen van en geen wing, laat staan airco. Maar ik heb ook een paar kamers ontdekt, met wing! Maar vóór we iets kunnen regelen moeten we al naar de kamelen, die voor het huis op ons liggen te wachten. Op de kameel stappen is niet zo'n punt, maar als dat beest zèlf gaat staan moet je wel even erg goed opletten en op dat moment geen foto willen maken!

Vervolgens gaan die beesten onderweg ook nog eens samen met hun baas drinken uit een vieze waterplas, waarin ook de koeien in staan te poepen!! De beesten denken waarschijnlijk dat als de baas het kan, zij het óók kunnen.

Al met al een leuke tocht die, naar wij dames begrijpen, voor de mannen iets minder comfortabel is. Maar ja, het zit niet altijd mee!!

Op een bepaald punt in de zandduinen wordt er gestopt om de zonsondergang te zien. Op dat moment waait het lekker en in no time zit het zand in alle hoeken en gaten van ons lijf. Daarbij zijn we ook nog eens we veel te vroeg. Èn die zon die gaat maar niet onder. (de zon zakt hier overigens niet weg achter de horizon, maar hoger) èn die kamelen gaan pas na zonsondergang weer verder.... Uiteindelijk zakte de zon weg in nevelen, dus niet de zonsondergang waar we voor kwamen.

Maar ja, het zit niet altijd mee.

Terug in ons geweldige resort willen we eerst al het zand van ons af douchen. Daar krijgen we de kans niet voor, het hele binnenplaatsje is gevuld met tafeltjes en stoelen en bier en chips en voor kamers verdelen hebben ze nù al helemaal geen tijd. Er moeten gegeten worden. En als halverwege de avond de stroom uitvalt, en het werkelijk aarde donker is in de woestijn, dan hebben we nog steeds geen kamer en zitten we nog steeds onder het zand. In stilte beginnen we terug te verlangen naar ons 'slechtste'hotel in Jodhpur!

Kaarsen worden aangestoken, wat wel een leuk effect geeft, maar nog steeds geen kamer, geen douche en geen bagage. 'Na elf uur wordt het hier in de woestijn veel kouder en dan heb je een deken nodig' wordt ons verteld. Als wij om elf uur eindelijk een plekje hebben en we ons bij kaarslicht hebben gedoucht is het nog steeds 36° in onze 'kamer' met slechts één raam van 50x50cm! Dit raam zit naast de deur dus het waait niet door! Bij Yvonne en Maarten zit het raam wel op de juiste plaats om door te waaien, alleen gaat daar halverwege de nacht een koe met de nodige vliegen om zich heen, onder dat raam staan te herkauwen en boeren. En....als de stroom uitvalt werkt de wing dus ook niet!

Om half vier in de ochtend slapen we nog niet en het is nog steeds 36°. We doen onze kleren weer aan en gaan naar buiten. Op de binnenplaats staan nog wat stoelen. Met een zaklantaarn èn een sudoku, het enige wat we hebben, want de bagage staat nog steeds in de auto, komen we de nacht door bij een temperatuur van slechts 27°.

Als het ochtend wordt (er is nog steeds geen elektriciteit), vallen we nog even een uurtje in slaap, maar we verlangen nu al naar het hotel in Jaisalmer, een woestijnstadje op een uur rijden van hier en waar je al vanaf 9 uur 's ochtends kunt inchecken!!! Een verrassend ontbijt van koffie, koekjes, 2 eieren en toast wordt ons voorgeschoteld en we weten niet hoe snel we dit moeten 'wegwerken' , en dan op naar bed en douche in Jaisalmer. Eenmaal daar gekomen zit het wèl weer mee....Een heerlijk hotel met ruime kamer, badkamer, zwembad en dakterras. Mazzel of ècht verdiend?

Gineke.