“….of je het krijgt, maar wanneer je het krijgt...”

Na Delhi en Agra hebben we ook de forten, paleizen en tempels achter ons gelaten: de Taj Mahal, het Shikandra fort, Agra fort, Fathepur sikri enz.(zie boeken over India!). Al die keizers, maharadja's, koningen, ze hadden het allemaal prima voor elkaar! Mooie paleizen, prachtige vertrekken en niet te vergeten: veel (opgesloten) vrouwen.

Vanuit Agra, de stad van de Taj Mahal, reden we verder naar Bharatpur in de deelstaat Rajasthan. Ons bezoek daar aan het Keoladeo Ghana National Park, hoofdzakelijk vogels, was een ware verademing na de hectiek en de stank van Delhi en Agra!

's Morgens vroeg om 6 uur met de riksja door het park: heerlijke temperatuur, stilte en een prachtig landschap. Heel stil reden we langs de ooievaars, die daar massaal broeden, langs de zilverreigers, kraanvogels, paradijsvogels, ijsvogels en ga zo maar door, terwijl, op het enige smalle asfaltweggetje in het hele park, de apen voor ons langs buitelden en een eindje verderop de reeën, antilopen en jakhalzen de weg overstaken op weg naar een drinkplaats.

In het water zagen we behalve de vissen en watervogels ook schildpadden zwemmen, en in de boom zagen we de enorme honingraten van de honeybee. Een indrukwekkende riksjatocht van ruim 3 uur.

Tja, en toen terug naar het hotel in “the indian way”. Dat is: met de riksja over de 2-baans autoweg tegen het verkeer in!!! Spookriksja dus.

Toen we onze chauffeur vertelden dat wij zulke voertuigen “ghostriders” noemen, Zei hij: “we just call them crazy”. Hadden we even niet gedacht, ook al gezien zijn eigen rijstijl....

Vanuit Bharatpur gingen we op weg naar Jaipur, de “roze stad”. Eén van de maharadja's liet de stad roze schilderen ter ere van het bezoek van The Prince of Wales, de latere king Edward 2. Ook hier weer prachtige paleizen, maar het stadsbeeld van deze miljoenenstad wordt toch hoofdzakelijk bepaald door krotten,en andere bouwvallen, tentenkampen met zigeuners (langs de kant van de weg), bedelaars, olifanten, kamelen, koeien en de stank van de open riolen en het vuilnis overal op straat.

Terwijl we een zijstraatje wilden oversteken, werd daar een heilige(!) koe, zo ongeveer weggeschopt. Het beest schrok zich dood en stormde het straatje uit, vlak voor ons, niets vermoedende winkelende toeristen, langs, zó de rijweg op en stortte zich in de hectiek van auto's, tuktuk, brommers, riksja's enz. Een aanstormende motor kwam maar nèt op tijd tot stilstand!

Een andere koe besloot om net als wij óók te gaan winkelen. Zonder uit te kijken stak ze de 4 baans weg over en besloot pal vóór mij te gaan lopen in de winkelgalerij met de kop zo ongeveer tussen de lappen stof.

Een eindje verderop ging een olifant door de knieën om beladen te worden. Voor ze ging vertrekken besloot hij/zij nog even een “plasje” te doen. Met de achterpoten uit elkaar werd er een waterval geproduceerd, met als toegift een aantal enorme keutels.

We beginnen er al aardig aan te wennen. Alleen de bedelende kindertjes wennen nooit......

Regelmatig vragen we elkaar wat we die dag het indrukwekkendste vonden. Dat kan variëren van de Taj Mahal, forten, bedelaars,stank tot: ”het knallen van een blikje bevroren cola in de koelkast en het met de hand aangedreven reuzenrad met een doorsnee van wel 3 meter en vier hangende bakjes” (Henk), “een bord patat” (Chris), “het kontje van de riksjarijder vóór mij”(Gineke) “op het toilet vannacht zonder papier” (Maarten), “mijn vriendje, toen hij vanochtend uit de badkamer kwam” (Yvonne). Dat zal dan wel nà die nacht zijn geweest....!

De volgende plaats waar we in het weekend waren was Pushkar, de belangrijkste bedevaartsplaats, voor de hindoes. Minstens één keer in zijn leven moest een hindoe daar zijn geweest. Er is een heilig meer, waarin ze zich dompelen. Het ziet er niet erg fris uit, maar de zwemmende zwanen leuken het geheel nog een beetje op. We mochten met schoenen aan niet dichter bij het water komen dan 30 meter. Ook zien we hier en daar nog wat “oude hippies”, zeker overgebleven uit de jaren 50/60, toen dit “thè place to be” was voor hippies.

De deelstaat Rajasthan is een woestijnstaat. Hier in Pushkar komen we dichter bij die woestijn, die van nature niet zoveel kleur heeft. Maar oh, wat maken ze er hier wat moois van. Het lijkt wel of hier de kleding nog kleuriger is dan elders in India. De vrouwen dragen prachtige sari en de mannen in witte pakken(!!) dragen daarbij knalrode of oranje tulbanden. We spraken een Sikh, overigens met blauwe ogen, die ons vertelde dat het voor hen verboden was om haren van het lichaam te verwijderen of om meerdere vrouwen te hebben. Dat was veiliger ivm HIV. Hij had een forse baard, één vrouw en zijn 2 meter lange haar werd verborgen gehouden onder zijn tulband. Yvon en ik vroegen ons af hoe het met zijn schaamhaar zou zijn.... Ook hij droeg weer van die prachtige kleuren.

Kleurrijk is ook het voedsel. Als je over de markt loop is zie je de fruitkraampjes met zorg opgebouwd, kleur bij kleur en vorm bij vorm. We zagen fantastisch “mooi” eten. Daarbij is het nog heerlijk ook. Onze darmen?? Het gaat nog steeds goed, geen ernstige diarrhee. Maar het is niet de vraag òf je het krijgt, maar wannéér je het krijgt......

Gineke en Henk