Het zit niet altijd mee

Het zit niet altijd mee.....

Een wat minder 'mooi' hotel met onvriendelijke mensen in Jodhpur, nee we vinden het niet zo erg om deze ochtend in de auto te stappen op weg naar.....?

Nee toch eerst nog iets over Jodhpur, de 'blauwe stad'.

We logeren in de oude binnenstad, midden tussen die steegjes vol geuren en kleuren, waar amper een tuk-tuk door kan, laat staan onze auto.

Slapen doen we nu in een haveli aan de voet van het fort. Een haveli is van oorsprong een familiehuis van een rijke handelaar, gebouwd om twee binnenplaatsen, één voor ontvangst en één voor de vrouwen. Zo'n haveli staat altijd in de geboorteplaats van de eigenaar. Momenteel zijn veel haveli's in gebruik als hotel. Als privé bezit is het vaak een financieel blok aan het been.

De ontvangst is al geen goede start. De kamers zijn niet klaar, de rotzooi van de vorige bezoekers ligt er nog, er wordt een onderlaken en een deken waar je wel soep van kunt koken op het bed gegooid en klaar is Kees. Een snelle inspectie leert ons dat het toilet niet schoon is, het matras 5 cm dik is (en mijn ribben kunnen nog wel wat zachtheid gebruiken), dat de badkuip zonder stopje nogal bruin gevlekt is, maar dat de airco het wèl doet. Goed, douchen op slippers is te doen.

We moeten nog wel een verbaal gevecht voeren voor toiletpapier, een laken om ònder te liggen en een schoon toilet.... Een succesvolle assertiviteitstraining! Als dan uiteindelijk alles geregeld is concluderen we dat dit ons 'slechtste' hotel tot nu toe is. Maar ja, het zit niet altijd mee.

Na wat rondgelopen te hebben in deze haveli met allerlei gangetjes, hoekjes en trapjes komen we plotseling op een prachtig dakterras. We zijn helemaal verrast. Op 4-hoog waan ik me even in het boek 'De vliegeraar'. Het lijkt wel of er hier op deze hoogte een tweede stadscentrum is. Alle huizen hebben een dakterras waar een deel van het dagelijkse leven zich afspeelt en waar tientallen jongetjes aan het vliegeren zijn. Apen springen van terras naar terras, en een waterbak weten ze op deze hoogte feilloos te vinden. Ook de eekhoorntjes vind je hier weer terug. We hebben een schitterend uitzicht op het fort op de berg en op alle azuurblauwe huisjes. Waarom blauw?

Het verhaal zegt dat de witte huizen niet bestand waren tegen de termieten. Door kopersulfaat door de witkalk te mengen kreeg het mengsel een prachtige blauwe kleur en daar houden de termieten niet van, dus.... probleem opgelost. Heel sfeervol.

Helaas is het onderhoud hier bar slecht en het personeel is niet ècht vriendelijk, of misschien kan ik beter 'ongeïnteresseerd' zeggen. Jammer, er zou hier iets heel moois van gemaakt kunnen worden.

Zoals ik al zei, we reden Johppur uit. Eerst weer door de smalle steegjes die uitkomen in de drukke bazaar, slingerend langs de marktkraampjes met schoenen, lappen stof, groente, spiegeltjes en kraaltjes. Alsmaar mensen en koeien ontwijkend komen we door deze ongestructureerde verkeerskluwen langs de omeletshop, waar ze volgens Henk de lekkerste omeletten ter wereld bakken, dan langs de namaak Big Ben en zo naar de stadspoort, waaronder een klein winkeltje met de lekkerste (mierezoete) lassi. Eenmaal door die poort wordt de weg breder en kunnen we doorrijden naar....ja, Kamal, de chauffeur weet wel de eindbestemming, de woestijn, maar we kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat hij even de weg niet meer weet. Ook hem zit het niet altijd mee..... Zodoende tracteert hij ons op een onvervalst stukje sightseeing, dwars door een heel klein dorpje, waar men zo ongeveer schrikt van de auto die er door gaat.

Opgelucht haalt hij adem als hij de 'grote' weg weer onder de banden voelt en korte tijd later stopt hij vol trots om ons een stukje natuurschoon te laten zien: een vijver vol prachtige lotusbloemen.

Dus iedereen uit de auto, camera mee om een fotootje te maken. Zo ook Henk. Hij filmt dat het een lieve lust is. En ook wij staan samen met de koeien om ons heen in stilte te genieten van die prachtige vijver, totdat een schreeuw van Henk: 'Hé jong,.....gvd' de stilte doorbreekt. Verschrikt kijken we om. Één van de koeien, die een stier bleek te zijn neemt Henk op z'n hoorns!!

Ja, het zit niet altijd mee.... en Henks geschreeuw staat op video, want die liep gewoon door.

Dubbel van het lachen rollen we weer de in de auto om de lange reis van ong. zeven uur te vervolgen, slechts onderbroken door één lunch- en plaspauze en dit keer niet in zo'n smerig 'wegrestaurant'.

Het landschap begint te veranderen, steeds minder huizen en groen, meer zand en dorre begroeiing. De asfaltwegen zijn prima, met dank aan het leger, want we zitten hier slechts 100 km van de Pakistaanse grens. Grappig in deze dorre woestijn zijn de moderne windturbines naast de primitieve hutjes. Na zeven uren naderen we dan toch eindelijk een paar her en der geplaatste, half afgebouwde, lemen hutten met rieten daken. Een dorp is nog teveel gezegd. We wisten dat we in de woestijn in een resort zouden slapen en dat we 's avonds bij zonsondergang op een kameel (lees dromedaris) zouden rijden. Wel, dit is ons resort! Rondom een pleintje zijn lemen hutten gebouwd, ook weer met rieten daken. Het ziet er best sfeervol uit. Maar 's middags om vier uur nog 40° C!!

Een snelle blik in zo'n lemen hut leert mij al snel dat dit niet 'the place to be is'! Nu niet en nooit niet. Geen van en geen wing, laat staan airco. Maar ik heb ook een paar kamers ontdekt, met wing! Maar vóór we iets kunnen regelen moeten we al naar de kamelen, die voor het huis op ons liggen te wachten. Op de kameel stappen is niet zo'n punt, maar als dat beest zèlf gaat staan moet je wel even erg goed opletten en op dat moment geen foto willen maken!

Vervolgens gaan die beesten onderweg ook nog eens samen met hun baas drinken uit een vieze waterplas, waarin ook de koeien in staan te poepen!! De beesten denken waarschijnlijk dat als de baas het kan, zij het óók kunnen.

Al met al een leuke tocht die, naar wij dames begrijpen, voor de mannen iets minder comfortabel is. Maar ja, het zit niet altijd mee!!

Op een bepaald punt in de zandduinen wordt er gestopt om de zonsondergang te zien. Op dat moment waait het lekker en in no time zit het zand in alle hoeken en gaten van ons lijf. Daarbij zijn we ook nog eens we veel te vroeg. Èn die zon die gaat maar niet onder. (de zon zakt hier overigens niet weg achter de horizon, maar hoger) èn die kamelen gaan pas na zonsondergang weer verder.... Uiteindelijk zakte de zon weg in nevelen, dus niet de zonsondergang waar we voor kwamen.

Maar ja, het zit niet altijd mee.

Terug in ons geweldige resort willen we eerst al het zand van ons af douchen. Daar krijgen we de kans niet voor, het hele binnenplaatsje is gevuld met tafeltjes en stoelen en bier en chips en voor kamers verdelen hebben ze nù al helemaal geen tijd. Er moeten gegeten worden. En als halverwege de avond de stroom uitvalt, en het werkelijk aarde donker is in de woestijn, dan hebben we nog steeds geen kamer en zitten we nog steeds onder het zand. In stilte beginnen we terug te verlangen naar ons 'slechtste'hotel in Jodhpur!

Kaarsen worden aangestoken, wat wel een leuk effect geeft, maar nog steeds geen kamer, geen douche en geen bagage. 'Na elf uur wordt het hier in de woestijn veel kouder en dan heb je een deken nodig' wordt ons verteld. Als wij om elf uur eindelijk een plekje hebben en we ons bij kaarslicht hebben gedoucht is het nog steeds 36° in onze 'kamer' met slechts één raam van 50x50cm! Dit raam zit naast de deur dus het waait niet door! Bij Yvonne en Maarten zit het raam wel op de juiste plaats om door te waaien, alleen gaat daar halverwege de nacht een koe met de nodige vliegen om zich heen, onder dat raam staan te herkauwen en boeren. En....als de stroom uitvalt werkt de wing dus ook niet!

Om half vier in de ochtend slapen we nog niet en het is nog steeds 36°. We doen onze kleren weer aan en gaan naar buiten. Op de binnenplaats staan nog wat stoelen. Met een zaklantaarn èn een sudoku, het enige wat we hebben, want de bagage staat nog steeds in de auto, komen we de nacht door bij een temperatuur van slechts 27°.

Als het ochtend wordt (er is nog steeds geen elektriciteit), vallen we nog even een uurtje in slaap, maar we verlangen nu al naar het hotel in Jaisalmer, een woestijnstadje op een uur rijden van hier en waar je al vanaf 9 uur 's ochtends kunt inchecken!!! Een verrassend ontbijt van koffie, koekjes, 2 eieren en toast wordt ons voorgeschoteld en we weten niet hoe snel we dit moeten 'wegwerken' , en dan op naar bed en douche in Jaisalmer. Eenmaal daar gekomen zit het wèl weer mee....Een heerlijk hotel met ruime kamer, badkamer, zwembad en dakterras. Mazzel of ècht verdiend?

Gineke.

Mijn chauffeur en ik.

Mijn chauffeur en ik.

Het wordt nooit meer wat tussen mijn chauffeur en mij. Denk ik. Met een ware doodsverachting vliegt hij door het verkeer, ons door elkaar schuddend op de achterbank, niet remmen als het zou moeten en wèl remmen als er geen enkele aanleiding toe is. Even dachten we dat hij in slaap viel achter het stuur. Had hij een slecht weekend gehad? Per slot hadden we hem 2 dagen niet gezien. Brak?

Of misschien heeft hij gewoon de pest in. Regelmatig probeert hij ons nl. in zijn restaurantjes te douwen en altijd weet hij wel 'a special place to go, very nice and very fine. 'En altijd 'for a special price!'

Zijn special place is vaak a familybusiness, een fabriekje met een winkeltje waar de eigenaren op zeer opdringerige manier hun waren aan de man proberen te brengen.

Natuurlijk zijn we er een aantal keren ingetrapt.

Natuurlijk gedroegen we ons beleefd tegen de verkopers (wèl met de hand op de geldbuidel!). Vanaf nu zouden we wel even op onze hoede zijn. Dachten we..... Maar voor we er erg in hadden stonden we weer tussen de marmeren olifanten en walgelijke tapijten. Voor ons was het er in en er uit binnen 10 minuten. Toch maar eens 'loud and clear' verteld hoe we er over dachten. En dat vindt hij, denk ik, niet leuk. Ziet zijn provisie in rook opgaan!

Onderweg stopt hij nu bij de meest smerige chauffeurscafés. Zogenaamd om koffie te drinken (brr) en naar het toilet te gaan!!!! Nou, je piest nog liever in het gras dan in zo'n door vliegen overheerst gat in de grond te moeten mikken. En dan heb ik het nog niet eens over de geur!!!!

Koffie? Nee, laat maar. De stoelen plakken en de glazen zijn twijfelachtig. De afwas? Dat gaat als volgt. Bak 1: een troebel, vet 'sop'vol vliegen. Hierin wordt de eerste spoelbeurt gedaan. Bak 2: een iets minder troebel, vet 'sop' zonder vliegen. Hierin wordt de tweede spoelbeurt gedaan. De theedoek wordt in het eerste 'sop' weer 'uitgespoeld' Nog zin in koffie?

En dan zijn muziek. Iedere ochtend verwelkomt hij ons in de auto met zijn, hindoestaanse, muziek. Na een paar uur is dat echt wel genoeg. Zetten we de radio iets zachter, met dezelfde snelheid zet hij hem weer harder. Nu we een MP3 speler op een speakertje hebben kunnen we onze eigen muziek ook eens horen. Ook dàn wil hij nog wel eens naar de volumeknop grijpen.

Maar vandaag is hij weer vrolijk. Hij lacht weer, koopt bananen voor ons, luistert naar onze muziek en biedt ons zelfs thee aan, Geeft ons technische en tactische tips over waar het (inderdaad) beter, mooier, slechter, goedkoper of te duur is. En als we hem na een boottocht moeten bellen om ergens opgepikt te worden, stelt hij een 'missed call' voor omdat dat voor ons beiden goedkoper is dan hem te bellen. Hij begint mee te denken!

Wat is er aan de hand? Wel, vandaag is het nl. payday. Het tweede deel van de afgesproken reissom is betaald!

Zou er dan toch nog een toekomst zijn voor ons....?

Gineke.

.....`of je het krijgt, maar wanneer je het krijgt...."

“….of je het krijgt, maar wanneer je het krijgt...”

Na Delhi en Agra hebben we ook de forten, paleizen en tempels achter ons gelaten: de Taj Mahal, het Shikandra fort, Agra fort, Fathepur sikri enz.(zie boeken over India!). Al die keizers, maharadja's, koningen, ze hadden het allemaal prima voor elkaar! Mooie paleizen, prachtige vertrekken en niet te vergeten: veel (opgesloten) vrouwen.

Vanuit Agra, de stad van de Taj Mahal, reden we verder naar Bharatpur in de deelstaat Rajasthan. Ons bezoek daar aan het Keoladeo Ghana National Park, hoofdzakelijk vogels, was een ware verademing na de hectiek en de stank van Delhi en Agra!

's Morgens vroeg om 6 uur met de riksja door het park: heerlijke temperatuur, stilte en een prachtig landschap. Heel stil reden we langs de ooievaars, die daar massaal broeden, langs de zilverreigers, kraanvogels, paradijsvogels, ijsvogels en ga zo maar door, terwijl, op het enige smalle asfaltweggetje in het hele park, de apen voor ons langs buitelden en een eindje verderop de reeën, antilopen en jakhalzen de weg overstaken op weg naar een drinkplaats.

In het water zagen we behalve de vissen en watervogels ook schildpadden zwemmen, en in de boom zagen we de enorme honingraten van de honeybee. Een indrukwekkende riksjatocht van ruim 3 uur.

Tja, en toen terug naar het hotel in “the indian way”. Dat is: met de riksja over de 2-baans autoweg tegen het verkeer in!!! Spookriksja dus.

Toen we onze chauffeur vertelden dat wij zulke voertuigen “ghostriders” noemen, Zei hij: “we just call them crazy”. Hadden we even niet gedacht, ook al gezien zijn eigen rijstijl....

Vanuit Bharatpur gingen we op weg naar Jaipur, de “roze stad”. Eén van de maharadja's liet de stad roze schilderen ter ere van het bezoek van The Prince of Wales, de latere king Edward 2. Ook hier weer prachtige paleizen, maar het stadsbeeld van deze miljoenenstad wordt toch hoofdzakelijk bepaald door krotten,en andere bouwvallen, tentenkampen met zigeuners (langs de kant van de weg), bedelaars, olifanten, kamelen, koeien en de stank van de open riolen en het vuilnis overal op straat.

Terwijl we een zijstraatje wilden oversteken, werd daar een heilige(!) koe, zo ongeveer weggeschopt. Het beest schrok zich dood en stormde het straatje uit, vlak voor ons, niets vermoedende winkelende toeristen, langs, zó de rijweg op en stortte zich in de hectiek van auto's, tuktuk, brommers, riksja's enz. Een aanstormende motor kwam maar nèt op tijd tot stilstand!

Een andere koe besloot om net als wij óók te gaan winkelen. Zonder uit te kijken stak ze de 4 baans weg over en besloot pal vóór mij te gaan lopen in de winkelgalerij met de kop zo ongeveer tussen de lappen stof.

Een eindje verderop ging een olifant door de knieën om beladen te worden. Voor ze ging vertrekken besloot hij/zij nog even een “plasje” te doen. Met de achterpoten uit elkaar werd er een waterval geproduceerd, met als toegift een aantal enorme keutels.

We beginnen er al aardig aan te wennen. Alleen de bedelende kindertjes wennen nooit......

Regelmatig vragen we elkaar wat we die dag het indrukwekkendste vonden. Dat kan variëren van de Taj Mahal, forten, bedelaars,stank tot: ”het knallen van een blikje bevroren cola in de koelkast en het met de hand aangedreven reuzenrad met een doorsnee van wel 3 meter en vier hangende bakjes” (Henk), “een bord patat” (Chris), “het kontje van de riksjarijder vóór mij”(Gineke) “op het toilet vannacht zonder papier” (Maarten), “mijn vriendje, toen hij vanochtend uit de badkamer kwam” (Yvonne). Dat zal dan wel nà die nacht zijn geweest....!

De volgende plaats waar we in het weekend waren was Pushkar, de belangrijkste bedevaartsplaats, voor de hindoes. Minstens één keer in zijn leven moest een hindoe daar zijn geweest. Er is een heilig meer, waarin ze zich dompelen. Het ziet er niet erg fris uit, maar de zwemmende zwanen leuken het geheel nog een beetje op. We mochten met schoenen aan niet dichter bij het water komen dan 30 meter. Ook zien we hier en daar nog wat “oude hippies”, zeker overgebleven uit de jaren 50/60, toen dit “thè place to be” was voor hippies.

De deelstaat Rajasthan is een woestijnstaat. Hier in Pushkar komen we dichter bij die woestijn, die van nature niet zoveel kleur heeft. Maar oh, wat maken ze er hier wat moois van. Het lijkt wel of hier de kleding nog kleuriger is dan elders in India. De vrouwen dragen prachtige sari en de mannen in witte pakken(!!) dragen daarbij knalrode of oranje tulbanden. We spraken een Sikh, overigens met blauwe ogen, die ons vertelde dat het voor hen verboden was om haren van het lichaam te verwijderen of om meerdere vrouwen te hebben. Dat was veiliger ivm HIV. Hij had een forse baard, één vrouw en zijn 2 meter lange haar werd verborgen gehouden onder zijn tulband. Yvon en ik vroegen ons af hoe het met zijn schaamhaar zou zijn.... Ook hij droeg weer van die prachtige kleuren.

Kleurrijk is ook het voedsel. Als je over de markt loop is zie je de fruitkraampjes met zorg opgebouwd, kleur bij kleur en vorm bij vorm. We zagen fantastisch “mooi” eten. Daarbij is het nog heerlijk ook. Onze darmen?? Het gaat nog steeds goed, geen ernstige diarrhee. Maar het is niet de vraag òf je het krijgt, maar wannéér je het krijgt......

Gineke en Henk

Langzaam rijdend en stilstaand verkeer.

Langzaam rijdend en stilstaand verkeer....

De hevige regenval was inderdaad ook in Delhi voorpagina nieuws.'s Ochtends stonden de kranten er vol van. De bui, (onze bui), die om ongeveer 20.00 uur 's avonds begon, heeft stand gehouden tot 04.45 uur aan een stuk door!! Er viel in die tijd 125mm regen, bomen zijn ontworteld, 1 dode en in 18 peilers van de in aanbouw zijnde (bovengrondse) Metro zitten talloze scheuren. Deze Metro moet volgend jaar klaar zijn i.v.m. de Commonwelth Games!

Wij wilden deze ochtend de stad uit. Stelletje optimisten!! Het is nog steeds een chaos en dat zal ook wel zo blijven. Overal waar je kijkt mensen, mensen, fietsen, riksja's, tuktuks, koeien, bussen en claxonnerende auto's. Het is meer stilstaan dan rijden. Maar na heel veel geduld en prachtig zicht op alle handel en wandel aan de kant van de weg, bereikten we dan eindelijk de 'highway' naar Agra.

De highway bestaat uit 2 rijstroken voor de ene richting en 2 rijstroken voor de andere richting, althans dat is de bedoeling... Maar sta niet raar te kijken als er op jouw rijstrook ineens een vervoermiddel je tegemoet komt. Zo hebben we spookrijders, spookfietsers en spookkoeien gezien op onze strook. Werkelijk, die koeien komen je doodgemoedereerd tegemoet lopen op de snelverkeersweg!!

Zoals ik al eerder schreef hebben we een auto met chauffeur en airco. Niet alleen de airco werkt maar half, ook de chauffeur kan er (n)iets van.

Hij heeft wat moeite met de linker or rechter rijbaan; hij kan niet zo goed kiezen.... Daarom rijdt hij consequent met één wiel op de rechter baan en met het andere wiel op de linkerbaan. Gewoon de witte streek in het midden van je auto houden. Vervolgens links of rechts inhalen en het gaat allemaal goed... En zo tuffen we naar Agra, de stad van de Taj Mahal.

In de loop van de middag bereiken we ons hotel 'met zwembad, warm- en koud stromend water en airco'

Onderweg informeerden we al bij de chauffeur of er ook water in het zwembad zat.... Natuurlijk was dat er! Heerlijk even zwemmen als je bezweet aankomt en dan een koel biertje!

Eenmaal aangekomen vonden we een leeg zwembad, even sleutelen aan de airco, zodat ie het weer deed, vervolgens een koude douche, want de elektriciteitskabel van de boiler was doorgeknipt, en er was maar één koud biertje. 'Of we een biertje met ijsklontjes wilden?' 'Oké, als ze maar van mineraalwater zijn!' Dat was geen probleem. Direct werd één van de medewerkers op de fiets weggestuurd om ijs te halen. Ik denk niet dat ze in bevroren toestand in het hotel aangekomen zijn....

Het duurde zolang dat we maar eerst iets anders zijn gaan doen.

Ik ga nu ècht niet alle tempels, moskeeën, forten en paleizen opnoemen. Maar één uitzondering maak ik wel: de Taj Mahal. Die was zó indrukwekkend. Ik kende het verhaal erachter wel. Had erover gelezen en de foto's gezien. Maar, toen we door de toegangspoort binnenkwamen en daar ineens de Taj Mahal voor ons oprees, was ik ècht emotioneel, ik had een brok in mijn keel....zó mooi!.

Gineke en Henk

Waterballet

Waterballet !

Zoals ik al schreef zijn we de eerste dag (27-7-2009) in Delhi gebleven, maar morgen beginnen we aan onze rondreis. We hebben een auto met airco, Indiase airco wel te verstaan!! Het werkt voor ongeveer de helft....En dat bij een temp. van ong. 36-40 grd. Maar goed, als je je rustig houdt valt dat best wel mee.

Prachtig. O.a. een riksja-tochtje door de stad en uiteraard afgezet door die riksjassers, maar het teveel betaalde bedrag werd teruggevorderd door onze chauffeur!!! We hadden voor een uur afgesproken, maar toen we terug waren bij het vertrekpunt was er nog maar een half uur voorbij. Dat kwam de chauffeur natuurlijk ook niet uit, want die zat nog lekker bij zijn vriendjes-chauffeurs te roken en luieren!! Een bezoek aan de Fatespuri Majid, een moskee uit de 18e eeuw en de grootste van Z.O. Azië, hebben we op onze blote voetjes gedaan. Tjezus, allah, wat waren die stenen heet!!!!!!! Ik zal niet alles opnoemen, maar het was indrukwekkend.

De avond ervoor waren we met z'n drieën naar een locale eettent gelopen, heerlijk eten, alleen schrokken we achteraf van de prijs!! 199 roepie voor 3 personen. (Koers 100 roepie is 1 euro 50!) De volgende ochtend geen diarrhee dus deze avond er met z'n vijven ook maar weer naar toe gegaan. Halverwege het eten brak er een hoosbui los. Zo'n "tropische bui", waarvoor in NL al een weeralarm wordt afgegeven, is hierbij vergeleken een muggenpiesje!! Heb nog nooit zoiets gezien.

Het kleine stukje naar huis toch maar met een taxi gedaan. Je zag haast geen hand voor ogen; het verkeer was totaal ontregeld, en zat helemaal vast. Bij het hotel hebben we de schoenen uit moeten doen om ze droog te houden. In de goten stond het water tot de enkels en met de schoenen in de hand rolden we uiteindelijk het hotel binnen.

Laten we hopen dat, als het moet, dit alleen 's nachts gebeurt.

Natte groeten van Henk en Gineke.

Mazzel, of ècht verdiend...?

Mazzel of ècht verdiend?

26-07-2009.

In mei 2007 schreef ik inmijn laatste reisverslag (vanuit Indonesië) : '.....donderdagochtend, KL 810, staan we (houd je vast) om 05.uur 35 weer helemaal fris en fruitig op Schiphol, op weg naar misschien wel een nieuwe uitdaging....!'

Dat die nieuwe uitdaging zou komen wisten we diep in ons hart wel, maar mede door het 'opa en oma worden', (in 2008 is Guusje geboren), duurde het iets langer voor we de rugzak weer tevoorschijn haalden.

Uiteindelijk stonden we zaterdag 25 juli j.l. toch weer op een vliegveld, Düsseldorf dit keer, voor die nieuwe uitdaging. Via internet was reeds ingecheckt en mochten we naar een 'snelle' balie. Het duurde even, maar we werden wel als eersten geholpen: ..'of we het vervelend vonden om naar de businessclass te gaan ? Het vliegtuig was overboekt..' Geen probleem natuurlijk. Kregen we ook nog kortingsbonnen voor de tax free shop!! Toch wel mazzel vonden we. Alleen dat Maarten zijn scheerschuim bij de security moest inleveren was ietsjes minder....

En zo gebeurde het dat wij, terwijl iedereen in de economy class zijn plekje aan het zoeken was, wij al uitgebreid met een glas (ècht glas) champagne in de hand in de heerlijke stoelen van de businessclass zaten. Dat ik met mijn voeten niet bij de grond kon en dat ik zóveel beenruimte had, zodat ik niet bij de stoelzakken vóór me kon namen we maar voor lief.

Eenmaal in de lucht volgde er een compleet diner aan wit gedekte tafeltjes, met weer champagne, chablis en ècht bestek, amuzes, salades, vlees, kaasplankjes, fruit, toetjes en diverse soorten koffie, behalve Irish. We keken elkaar aan en vroegen ons af of dit nou gewoon mazzel was of dat we dit ècht hadden verdiend.... We hielden het maar op het laatste! Toen de heren dan ook nog een toilettas kregen met oa. (hoera Maarten) scheerschuim, wel toen kon de start van deze reis niet meer kapot. De uitdaging kon beginnen.

Nadat we op het vliegveld van Delhi nog even een health checkup hebben gehad op Mexicaanse griep, wat niet méér inhield dan een verklarinkje in te vullen, zijn we nu in Delhi: het is druk, krioelt, stinkt, rijweg vol auto's, paard en wagens, fietsen, riksja's, tuktuks, koeien en niet te vergeten een constant aanhoudend lawaai van claxons. Eten voor 1 euro pp, lekker, met behoud van darmen, vriendelijke mensen en ga zo maar door. Maar als je drie biertjes besteld, krijg je er één en als je twee flessen mineraal water vraagt, komen ze met één fles ijskoud en één fles heet water. Kennelijk is er toch regelmatig een taalprobleem... Morgen gaan we Delhi verder bekijken.

Maar eerste gaan we lang slapen, want hoe mooi de businessclass dan wel niet was, we moesten wèl midden in de nacht, half vier, overstappen in Dubai en bijna vier uur wachten op onze aansluiting naar Delhi.

De volgende ochtend ontbijt op bed.......

Oh ja, we hebben een Indiaas telnr. +919717849850. Tijdsverschil met NL, heel vreemd, 3,5 uur. (later)

Groetjes, Gineke en Henk.

Nog 6 dagen

Het aftellen isbijna tot zijn eindeen de voorbereidingen verlopen gestaag. Vandaag een hele belangrijke dag: we hebben een voorproefje genomen van Indiaas eten, het was heerlijk. Yvonne en ik hebben Indiase recepten gekookt en hebben dat smakelijk naar binnen gewerkt onder het genot van Franse wijn. Maar dat laatste zullen we wel in India ontberen.

In Kathmandu hebben we een guesthouse geboekt en is geconfirmeerd. In Xian hebben we ook een guesthouse gereserveerd: Bell Tower Youth guesthouse. Als we daar zijn, reserveren we een 4 daagse cruise op de Yangtze Kiang vanuit Chongquing of Yichang.

Ik heb wat zitten googelen en stuitte op een prachtig adresje in Yangshuo, waar we ook een dag of 4 zullen verblijven: zie http://www.gigglingtree.com/ gerunt door Nederlanders!

Voor de rest zijn we met de planning afhankelijk van het feit of we wel of niet een treinkaartje kunnen krijgen, dat schijnt nog wel eens niet te lukken voor de dag dat je eigelijk wilt. Dat houdt het spannend, we hebben dan ook meerdere opties wat betreft ons reisschema

Henk