Dagboek Himalaya 4

Dagboek Himalya 4.

26-08-09.

Gyantse-Lhasa, ons eindpunt. 261km, 3650m hoogte.

Wel eens boerenbridge gespeeld met 6 nationaliteiten?

Gisteravond, toen we een poosje op ons eten moesten wachten , hebben we met backpackers uit Israel, Zwitserland, Frankrijk, Rusland en Italie dit maar eens uitgeprobeerd. Lachen geblazen, alleen al het uitleggen! Maar de troefkaart is de 'Diamond', dat hebben we in elk geval geleerd. Een kostelijke avond met heerlijk eten voor de prijs van 2 euro incl. drankje(s)

Maar vandaag op weg naar Lhasa, een lange, maar weer, prachtige rit van 8 uren over één van de meest gevarieerde wegen in Tibet. De weg slingert zich door een landschap met bergtoppen, neergestorte rotsblokken, gletschers, een gekantelde vrachtwagen ('t is niet eens de A1 Sander!), en zo over de Karo-La pas van 5020m hoog. En probeer niet om hier snel even iets te doen of even heel hard te lopen. Je lippen en nagels worden snel een beetje blauw!! Je hebt dan ècht een zuurstoftekort. Na een tijdje rijden komen we bij het Yamdrok-Tso, of te wel het turquoise meer. Het meer ziet er werkelijk prachtig turquoise gekleurd uit en de vorm van het meer is heel grillig. Het kost een uur om er omheen te rijden! Enkele jonge heren der schepping krijgen last van hun testosteron; ze nemen een duik in het koele nat. Temp. Ongeveer 12 grd. C. Ze zijn sneller dan verwacht weer op de kant.... Alleen onze russische Olga bleek gehard; ze doet het in Rusland op nieuwjaarsdag altijd. 'Good for body' zoals ze ons vertelt. Maar dat zegt ze ook altijd als ze weer zo'n tibetaans flesje met twijfelachtige inhoud koopt...!

Als iedereen weer in de kleren is, vervolgen we onze weg langs de Kamba-La pas 4794m, waar we een prachtig uitzicht hebben op de Norzing Kansar met z'n eeuwige sneeuw, hoogte 7223m! En tegelijk ook weer op het meer. Geweldig.

En zo tuffen we door richting Lhasa. Eerst nog komen we bij de Brahmapurta rivier. Die ochtend is er een 'begrafenis' geweest.

Als een boeddhist een natuurlijke dood sterft, dan wordt zijn lichaam naar een berg gebracht, in stukken gehakt en aan de natuur cq. vogels gegeven. Het schijnt dan heel snel door de dieren opgeruimd te worden. Maar bij een niet-natuurlijke dood (en Henk kon dat niet meer vaststellen) wordt het lichaam naar een rots bij de Brahmaputra gebracht, ook in stukjes gesneden en vervolgens aan de vissen gegeven. De gebruikte messen blijven achter op de 'snijplank' en het bloed wordt bedekt met een of andere graan-achtige substantie. Hier en daar liggen wat bloemen.

Aan het einde van de middag bereiken we Lhasa. Uit de verte zien we het Potala paleis, ook al weer op de lijst van de Unesco Werelderfgoedlijst. Daar zullen we de volgende dag een kijkje gaan nemen.

Ook Lhasa dreigt heel chinees te worden met weer van die brede straten en veel neonreclame. Gelukkig staat ons hotel midden in de oude stad. Het hotel was vroeger het huis van de leraar van de huidige Dalai Lama. En, werd ons verteld, 'sex is verboden in dit huis....' Maar het is een prachtig en sfeervol Tibetaans huis en dat vergoedt veel.....Goed onderhouden en in prachtige kleuren geschilderd en een leuke binnenplaats waar we kunnen zitten en eten. Door de smalle straatjes en steegjes lopen we naar de beroemde Jokhang tempel, waar we weer vele 'buikschuivers' zien. In de tempel, waar de geur van jakboter ( zou het woord ajakkes hier vandaan komen) je al weer tegemoet komt, is het bomvol met bedevaartgangers. Mensen verkopen soms hun hele bezit om hier één keer in hun leven naar toe te kunnen gaan. In hun hand weer geld om te offeren en onder de arm weer de thermosflesjes met de vloeibare jakboter. Prachtig en wat een rijkdom.

Buiten bij de tempel begint de Barkhor, (de heilige weg). Langs deze weg, 3 concentrische cirkels, is de markt die eigenlijk voor de bedevaartgangers was bedoeld. Vandaag de dag is het een gewone markt geworden met heel veel nep en made in India. Je stort je maar in de mensenmassa en loopt mee met de wijzers van de klok, dan kom je altijd weer bij je beginpunt aan. Op deze manier kom je precies rondom de tempel en dat wil de boeddhist, liefst 3x eromheen.

Als we de volgende dag naar het Potala paleis gaan komen we er weer eens achter dat we wel erg hoog zitten. Op weg naar boven, ongeveer 13 verdiepingen per trap en schuin oplopende wegen, wat voelt als een marathon, krijg ik een behoorlijk zuurstoftekort. Ik móet stilstaan en eerst helemaal op adem komen. Henk ziet wat blauwe verkleuringen verschijnen. Je voelt je dan echt een oud wijf. Nou ben ik dat wel, maar onder normale omstandigheden vóel ik me niet zo.... Ook jongelui in de groep staan naar adem te happen. Henk heeft geen klachten van deze vorm van 'hoogteziekte'. Maar hij slaapt bv veel slechter dan ik. Zo kunnen de klachten per persoon heel erg verschillen. Ook in de groep zien we de één met hoofdpijn, de ander is misselijk.

Eenmaal boven èn weer op adem gaan we door het eeuwen oude paleis. Geen zuurstofproblemen meer.

Natuurlijk zijn we niet de enigen. Er moet haast gemaakt worden want onze gids heeft maar 40 min. van de Chinees gekregen om er met zijn groep doorheen te wandelen. Is hij langer onderweg, dan krijgt hij een boete. Gevolg is dat de groepen soms vlak achter elkaar zitten. En die Chinezen schreeuwen al zo hard, sommigen doen hun verhaal ook nog door een microfoontje. Kun je je voorstellen wat een lawaai dat soms is. Verder is overal bewaking tot in de lampen. Géén vragen stellen over de Dalai Lama is ons gevraagd, want Big Brother is not only watching you, but also hearing you, via alle hoeken en gaten die er zijn. Maar wat een pracht en praal en wat een rijkdom. (hier valt nog héél wat te verzekeren, Remco!) Ik zal niet te veel in detail treden, want dan zou ik alles al verklapt hebben als jullie hier ook nog naar toe gaan....

Tot slot hebben we nog een echt tibetaans toilet bezocht: 4 langwerpige sleuven in de grond van ongeveer 20x100cm, waar iedereen schrijlings boven gaat hurken, geen scheidingsmuren of een andere vorm van privacy. Zo is plassen daar een sociaal gebeuren....

Gineke.

Dagboek Himalaya 3

Dagboek Himalaya 3.

Lahtse-Xigatse, 183km, 3900m hoog.

In slow motion dus, de hoogte gaat ons toch wel wat parten spelen. Na een prachtige rit door een woest landschap komen we omstreeks het middaguur in Xigatse aan. De wegen zijn plotseling veel beter geworden en onze gemiddelde snelheid van ong. 40km/u is opgehoogd naar wel 60km/u!! Regelmatig komen we nu de yaks tegen, die hier in het wild rond lopen. Op allerlei plekken zien we de kleurige gebedsvlaggetjes, die de Tibetanen bij elke, ook maar een béétje, bijzondere plaats ophangen. Dat vrolijkt de dorre natuur aardig op en het steekt prachtig af tegen de strak blauwe lucht.

Volgens onze gids zullen we vanavond weer in een guesthouse slapen. Dus: wéér met 5-7 personen op één kamer, wéér geen douche en het toilet wéér 75m verderop. ( dus wéér een emmer kopen ?) Het is zoals het is. Voor ons kan de reis al niet meer stuk: wat een prachtig avontuur!!!!

Je begrijpt dan wel dat we stomverbaasd zijn als de jeep omstreeks 12 uur voor een super clean (volgens Chinese normen dan wel, en die zijn ècht anders !) chinees staatshotel stopt. Yes, een douche!!! Iedereen vliegt naar binnen, regelrecht naar de badkamer. Er komen wel vijf stralen uit de douche, die je overigens wèl eerst 10 minuten moet laten lopen voor die warm water geeft. In die 10 minuten kun je alvast genieten van een zittoilet!!

Na ons heerlijk te hebben afgedroogd met de gele 'staatshanddoeken' (die we overigens nog veel vaker zullen tegenkomen) schieten we in de schone kleren en haasten we ons naar de plek waar we voor de lunch hebben afgesproken. Daar aangekomen mogen we anderhalf uur op een kop soep wachten, onder het genot van de Chinese zangkoren, die door de staatsluidsprekers op straat ten gehore worden gebracht.

Die middag willen we ook nog een bezoek brengen aan het Tashilumpo klooster waar de Panchen Lama woont èn Henk wil nog een SIM-kaart met nummer kopen. De telefoonwinkel komen we als eerste tegen op onze wandeling. Naar binnen dus. Ik kan heel kort zijn: (de telefoonmevrouw overigens niet) nadat ze bijna een uur bezig is geweest om naam, adres en paspoortnummer van Henk in onze letters in de computer te zetten, komen we vervolgens tot de conclusie, dat de chip van de simkaart 2 maal groter is dan die van onze simkaart. Mission impossible dus.

Op naar het klooster. Een indrukwekkend, mooi gebouw vol biddende, 'zoemende' monniken en bedevaartgangers met in de ene hand geld om overal waar mogelijk te offeren, onder hun andere arm hun thermosflesjes vol yakvet om de kaarsjes brandende te houden.

Het klooster wordt goed onderhouden. Boven op het dak is men aan het werk. Wat ze precies doen kunnen we niet zo goed zien, maar er moet zand of cement aangestampt worden en dat doen de vrouwen. Ze beginnen te zingen en op de maat van het lied, wordt de vloer met een rond plakje aan een hele lange steel heel gedisciplineerd aangestampt.

Op het plein vóór het klooster zijn de Tibetanen aan het 'buikschuiven'

In het boeddhisme draait nl. alles om 'verdienste'. Hoe meer 'verdienste' je in dit leven verwerft, hoe meer kans je maakt om te reïncarneren in iets hogers dan een tor of een worm.

Als je heel vroom bent en goed scoort op het gebied van 'verdienste' zou je misschien wel als mens terug kunnen keren...!!

Het buikschuiven dat we zien is een soort punten vergaren. Ze gooien zich een aantal keren per dag op de grond. Daarbij dragen ze soms een schort ter bescherming en tegen slijtage van de kleding. Aan de handen hebben ze houten blokjes. Als ze plat liggen doen ze snel een prevelementje. De fanatiekeling doet dit soms 1000x per dag, anderen houden het bij minstens 108 (= heilig getal) x per dag en daar ben je al druk mee, laat staan 1000x!

De markt is altijd wel leuk, de meest mogelijke rotzooi kom je er tegen en bijna alles is 'made in India'. Hier wordt je fietsband geplakt en kun je je schoenen laten herstellen De kooplui prijzen hun artikelen aan door een megafoon, die automatisch het verkooppraatje produceert, en je begrijpt dat dat een kakofonie aan geluiden oplevert. En de Chinezen zijn al van die schreeuwers! Een klein stukje van de markt is voor de Tibetanen. Helaas, ook hier rukt de Chinees op. De stad is, behoudens de old town, héél chinees, met brede wegen, veel lichtreclames en óveral strijdliederen uit de staatsluidsprekers.

We proberen,met handen en voeten, een riksja naar ons hotel te krijgen. Een taxi heeft in heel China een vaste prijs, maar deze fietsers durven, zonder blikken of blozen, rustig 4x de taxi prijs te vragen en dan weten ze nog niet eens waar ze langs moeten. Dus toch maar een taxi!

's Avonds zullen we met z'n allen 'hot pot' gaan eten. Wat dat is? We laten ons verrassen..

Er wordt een soort kokende bouillon op de gasbrander midden in onze tafel gezet. Er drijft van alles in...:) verder staan er schalen op tafel, uiteraard weer met allerlei yakproducten en groenten. De inhoud van die schalen kiezen vervolgens, in een bepaalde volgorde, ook het ruime kokende sop.

Onder het genot van een enigszins koel biertje in een 50cc glaasje, mogen we heel de rotzooi weer uit die pan hengelen, met stokjes wel te verstaan!! De groenten smaken prima, maar de yakmaag nam enkele reis retour naar mijn servet!

De volgende dag, na onze rit van Xigatse naar Gyantse, 90km, 3950m hoogte en weer in een staatshotel, ligt mijn hot pot van de vorige avond in volkomen vloeibare vorm in de Chinese staats- pot. Yakmaag? Nooit weer!!

Gineke.

Dagboek Himalaya 2

Dagboek Himalaya 2.

23-08-09.

Nyalam-Tigri-Lhatse, 4050m hoog, 285km.

Nyalam, hier begint Tibet eigenlijk, het landschap is dor; ineens veel minder kleurig en weelderig dan in Nepal, maar oh, wat een indrukwekkend landschap! De Himalaya is immens.

We komen over de Lalungapas van 5050m hoog met een fantastisch uitzicht, je wordt er stil van!

We zien de hoogste top van Tibet, de Xixapapangma van 8013m. Nog hogere toppen van 8201m /8464m / 8516m en 8848m, de Mt Everest, liggen in Nepal, maar van hier kun je ze zien tegen een strak blauwe lucht, fantastisch, wat een grootse natuur en wat voelen we ons klein.

Na een poosje rijden zien we in de verte een prachtige boerenkar aankomen. Dit lijkt ons een echt een fotomoment. Als we hier stoppen is die kar bij ons, als we de camera ingesteld hebben denken we. Inderdaad het werkt. Klik, klik, klik en ze staan erop. Op het zelfde moment komen er uit alle hoeken en gaten van het dorpje, dat een eindje verderop ligt, allemaal kinderen en vrouwen naar buiten rennen. En allemaal nieuwsgierig naar de camera. Ze willen ook op de foto en gaan er echt voor staan. Eén van de oudere dametjes zit maar steeds met haar hand aan mijn camera en dan weer aan mijn hand. Na de bedelpraktijken in India denk ik dat ze geld wil en ik wil haar dat ook geven omdat ze ècht geposeerd heeft. Ze geeft me het geld terug. Ze wil dat ik de foto uit de camera haal, zodat ze hem mee kan nemen....! Er worden nog meer foto's gemaakt en koekjes uitgedeeld.

Eén van de mannen vraagt ons om zijn huisje te komen bekijken. We volgen hem naar zijn ommuurde, lemen huis. Op de muren zitten allemaal ronde, bruine plakkaten. Dit is poep. Kinderen, die met de kudde op pad gaan nemen de poep van de yak, een soort 'langharige koe', mee naar huis. Daar is het de taak van de vrouw des huizes of één van de oudere dochters om deze poep met iets water en, indien aanwezig, wat gerstestro, te vermengen. Er worden plakkaten van gevormd die, om te drogen, tegen nagenoeg alle muren van het huis worden geplakt. Als ze droog zijn worden ze opgestapeld en bewaard als brandstof voor later. Je kunt je de geur wel voorstellen......De yak is voor deze mensen heel belangrijk. Alles van het dier wordt gebruikt: z'n vlees, z'n hoorns voor 'hout'snijwerk, de wol wordt gesponnen en voor breiwerk gebruikt, de melk voor o.a de boter en kaas, de huid voor tassen; ook wordt die huid om het houten karkas van een boot gespannen, met yakdraad aan elkaar genaaid en dan met yakboter waterdicht gemaakt. Het vet wordt door bedevaartgangers in vloeibare vorm in thermoskannen meegenomen naar de tempels en kloosters, om daar de kaarsjes brandend te houden. Eenmaal die yakproducten geroken en je vergeet ze nooit weer....

De vrouw des huizes komt met boterthee aanzetten (waar je de yak weer bovenuit ruikt). Ik heb opeens geen zin meer, ik neem later wel water. De knol die we moeten afschillen smaakt wel, het is een soort koolrabie. Ook mogen we vrij rondlopen door z'n stulpje, zijn schuurtje of wat het ook maar is èn mogen we zijn toilet gebruiken. Een feest op zich. Naast elkaar twee gaten in de grond, waar je gezellig kunt hurken, kletsen, plassen en uiteraard poepen. De gehele productie valt ongeveer 1 meter naar beneden waar het in de openlucht blijft liggen totdat.... ja tot wat eigenlijk?

Het was al met al erg leuk en doordat de stop zo spontaan kwam, hadden we niet het gevoel dat dit een onderdeel van de touroperator was. Toch hebben we allemaal wat geld achtergelaten.

Goed, we rijden verder, langs Tigri, alwaar het basiskamp voor de beklimmers van de Mount Everest is. Door onze niet geplande tussenstop bij het dorpje komen we later aan op de plek waar we een fantastisch uitzicht op de Everest zouden hebben. De bewolking is echter komen opzetten en we hebben maar heel even een glimp van de top kunnen zien. Jammer, maar het huisje en de mensen waren ook zeer de moeite waard. Het landschap blijft fantastisch en we rijden door naar Lhatse, waar weer in een guesthouse geslapen gaat worden.

Het guesthouse is gebouwd rondom een soort binnenplaats en weer zullen de kamers met meerdere personen gedeeld moeten worden. We gaan erop vooruit; we slapen nu met 3 personen op één kamer. Dat is dan ook de enige vooruitgang sinds de vorige nacht. Over de inrichting van de kamer zullen we niet veel woorden vuil maken. Gewoon smerig. Bed? - Kleur van het laken?- Ooit wit. Oftewel: we zijn gelukkig met onze eigen lakenzak...! Drie waskommen, waarin Cindy, onze Nederlandse kamergenote, dankzij en vleugje hoogteziekte, net op tijd de inhoud van haar maag kan kieperen op het moment dat ik met zo'n bak in de hand langs haar loop. Douche? - wat is dat? Koud water is aan het einde van de galerij, 25m verder, of beneden op het erf, waar een soort grote wasbak staat. Het toilet nòg eens 50 m verder, leuk voor 's nachts! We besluiten een emmer te kopen..... Al met al geen verbetering vergeleken bij de vorige avond. Als we de volgende ochtend uit het raam kijken en zien dat we ongeveer op een vuilnis/mesthoop leven, geef ik je te raden wat er met de emmer plus evt. inhoud is gebeurd..... Eventuele oplossingen graag vóór 9 september via deze site! (Cindy, jij bent uitgesloten!!!!)

De hoogteziekte hebben we aardig onder controle. Allemaal, behalve Henk, hebben we wel wat lichte hoofdpijn en last van slapeloosheid en/of misselijkheid, maar ernstige klachten heeft eigenlijk niemand. Het zuurstoftekort op deze hoogte kun je goed merken, reeds bij lichte inspanning sta je al te hijgen. We doen dus allemaal rustig aan, dus in slow motion op naar de volgende dag.

Gineke.

Dagboek Himalaya 1

Kathmandu, een verademing

Kathmandu, een verademing.

Kathmandu in Nepal, een verademing voor hen, die zoals wij, regelrecht uit India komen.

We hadden een goede vlucht vanuit Delhi, waar we onze nieuwe chauffeur voor laatste 3 dagen ietwat 'teleurgesteld' op het vliegveld achterlieten.

De avond voor ons vertrek vroeg hij ons, of we hem de volgende dag wèl even een flinke fooi wilden geven...... En dàt had hij nou net nìet moeten doen. We hebben ons keurig aan de standaard tip gehouden, ruim zelfs, maar desondanks keek hij behoorlijk chagrijnig. Ik zie hem nog voor me, de boef.

Maar goed, Kathmandu, prachtig in een vallei gelegen en omgeven door de eerste bergen van de Himalaya. Een stad met 1.4 miljoen inwoners, maar in de wijk Thamel, waar we een leuk guesthouse vonden (dank je wel, Mark van Det!) waan je je absoluut niet in zo'n grote stad. Ik kreeg er een 'wintersport gevoel'. Alleen lopen de mensen hier niet met ski's maar met rugzak en/of klimuitrusting.

In het Everest Steakhouse aan de overkant, waar we (yes) na 3 weken eindelijk weer eens een onvervalste steak konden eten, vonden we een wat duits/oostenrijkse inrichting, met van die houten rondzit banken om de tafels. En overal groepjes trekkers met hun eerste- of laatste goede maaltijd.

Nou wil ik niet beweren dat Kathmandu zo'n schone, moderne stad is; in tegendeel. Je voelt je 50 jaar teruggezet in de tijd. Op het moment dat ik dit schrijf, vrijdagochtend, hoor ik de schoolklas tegenover onze kamer in koor allerlei teksten of misschien wel de tafels, opdreunen, zoals wij dat vroeger ook moesten! Primitief en óók armoe. 60% van de bevolking is werkeloos. Er wordt hier óók gebedeld en geprobeerd je iets te verkopen. Maar lang niet zo opdringerig als in India. Ze houden hier minder snel de hand op.

Vuilnis langs de kant van de straat hebben we amper gezien, wèl mensen met een bezem in de hand...

Ook wat ons hotel betreft: een verademing! Schoon! Vriendelijk! Schone badkamer met prachtige vloertegels! Elke dag schone handdoeken! Automatisch nieuw toiletpapier! Niet het ontbijt van twee maanden geleden nog in de dekens, maar gewoon een eetzaal!

We weten niet wat ons overkomt en dat voor de helft van de prijs in Delhi! Kortom, we zijn dik tevreden!!

Woensdag een mooie stadswandeling met z'n tweeën gemaakt en donderdag een auto met chauffeur (je wilt ook hier ècht niet zelf rijden!) gehuurd om buiten de binnenstad ook nog wat te zien. Deze jongen sprak verstaanbaar engels en hij heeft ons veel kunnen vertellen. Het mooiste? De Durban Squares (durban= paleizen) in Patan en Kathmandu, de pleinen die op de lijst van het werelderfgoed van de Unesco staan. Het indrukwekkendst? De lijkverbranding langs de rivier de Bagmati. Na de verbranding wordt de as vanaf de ghat de rivier in geveegd. Dat 'mag', omdat de Bagmati uiteindelijk in de Ganges uitmondt. Zo komt alles toch nog op zijn plek..... Wie niet sterk is moet slim zijn.

Onze zaken voor de Himalay zijn nagenoeg geregeld. Ons permit voor Tibet is ok, maar het visum voor China moet nà het verlopen van het permit (= na 15 dagen) ergens in China verlengd worden. De treinreservering vanuit Lhasa dreigde ook fout te lopen, maar dankzij check, cheque, double shag komt het waarschijnlijk (??) wel goed en anders maar weer: ' 's lands wijs, 's lands eer'. Morgenvroeg om 05.u45 vertrekken we uit Kathmandu op weg naar de grens. Er is ons nu al gezegd dat de weg dankzij de moesson er niet zo goed voor staat.....! En als onze jeep het dan moeilijk krijgt , dan moet iedereen maar 'help'n drukk'n' Onze groep bestaat uit 11 personen, dus mankracht genoeg!

Tot gauw maar weer, tot internet. Tijdverschil 5u45min.

Gineke/Henk.

Bye Bye India

Bye bye India.

Het zit er op, de tocht door de deelstaat Rajasthan. Een boeiende reis met veel tegenstellingen. We genoten van de prachtige kleuren, geuren(!), de bazaars, forten, paleizen, (Taj Mahal-toppertje!), het heerlijke eten, de vriendelijke mensen, mooie haveli hotels en ga zo maar door.

Iets minder genieten was de diarree nà dat heerlijke eten (Yvonne en Chris), de soms ronduit ongeïnteresseerde mensen, het gebedel, en niet te vergeten de onvoorstelbare smerige troep op straat, niet alleen in de dorpjes maar ook in de miljoenenstad Delhi.

Voor de Tukkers onder jullie: De Boeldershoek in 't onwieze, zonder afvalverwerking.....!!

Vrijdagavond 14/8 hebben we Chris en Yvonne naar het vliegveld gebracht, 1 dag eerder dan we gedacht hadden. Ze vertrokken wel op de 15e, maar dan om 0 uur 50! Even aan de aandacht ontsnapt, maar alles is goed gekomen. Dit soort vergissingen komen wel vaker voor (hè Hans Oosten..... grapje voor de insiders!)

Zodoende zitten Maarten, Henk en ik een dag eerder in het hotel in Delhi. En dat is geen onverdeeld genoegen!

Hoewel dit volgens onze chauffeur het duurste hotel van de hele trip is, (en we hebben prachtige hotels gehad), zou de hotelpolitie in NL zich drie keer in zijn eigen speeksel verslikken, zo'n rotzooi. Oké, Delhi is duurder maar.... zelf moesten we hier handdoeken, toiletpapier en lakens regelen. En dat in de luxury room.

Het bed, twee éénpersoonsbedden naast elkaar, waren opgemaakt met één éénpersoonslaken in de breedte over het bed. Veel te kort dus. De dekens op de zelfde manier. In die dekens vind je het ontbijt terug van de hotelgast die vòòr jou die kamer bewoonde.

Want het ontbijt krijg je in dit hotel nog steeds 's morgens op de kamer. Drie weken geleden hing er een briefje op de deur van de eetzaal dat er een symposium van Samsung was. Wel, nu drie weken later hangt het er nog steeds. Succesvol symposium?

Maar om dat ontbijt eerst maar eens op je bed te krìjgen...! Dat is een hele toer.

1. Je belt met de receptie. Je vraagt 2x ontbijt met black coffee. Komt er 1x ontbijt met thee.

2. Je legt uit dat er voor 2 personen 2 ontbijten nodig zijn met black coffee.

3. Hoera, er komen 2 ontbijten.

4. O jee, te vroeg gejuicht. 2 ontbijten met thee!

5. Alles op een briefje geschreven en naar de receptie gebracht.

6. Het lukte.

Dag 2.

We besluiten om tòch maar het ontbijt op een briefje te schrijven. Maar terwijl we aan het schrijven zijn wordt er op de deur geklopt. Daar staat de ober met 2 ontbijtjes!! Had het briefje van de vorige dag maar weer gebruikt. En tòch weer thee meegenomen terwijl er duidelijk black coffee op dat briefje stond....

Je blijft je verbazen. Zo zouden we een keer na een lange warme dag 'sleep in a beautiful hotel with swimmingpool' zoals onze chauffeur vol trots vertelde. Op mijn vraag of er ook water in de in de pool zat keek hij mij heel verbaasd aan. 'Of course' was zijn reactie. Nou, je voelt hem al: toen we aankwamen een prachtige pool met stoelen er omheen, maar er zat geen water in....!

En zo zijn er veel meer dingen. Denk je dat alles klopt, komt er geen water uit de kraan, maar vult de stortbak van het toilet zich wèl met loeiheet water....

We ergeren ons er absoluut niet aan, we glimlachen en rangschikken deze voorvallen onder ''s lands wijs, 's lands eer'. Zo overleef je hier op een prettige manier!

Maar goed, we zitten een dag langer in Delhi dan de bedoeling was. We hebben echt pech, want zaterdag is Independence Day. Alles, maar dan ook werkelijk alles is gesloten! Het razend drukke verkeer, waarbij alles door elkaar rijdt, schreeuwt, optrekt, toetert om gek van te worden, is verdwenen. Het is doodstil op straat. Je kunt een kanon afschieten, je kunt op de fiets veilig door de stad.

De mensen blijven thuis, bij de familie, mede, naar men zegt, uit angst voor terroristische aanslagen.

Daarbij komt ook nog dat I. Day een dry day is. Nergens mag alcohol geschonken worden, er is geen biertje te krijgen in heel Delhi!

Dus zitten we op de hotelkamer op ons bed, want stoelen zijn er niet, met een colaatje onze boerenbridgecompetitie te spelen.

Ook op zondag is er nog veel gesloten. Dus we boerenbridgen....

Onze darmproof local eettent van het eerste uur hebben we ook weer opgezocht. Toen we vrijdagavond aan de late kant waren vonden we de hond in de pot. Niet letterlijk, want het is er vegetarisch! Ter plekke werd verse fried rice voor ons gemaakt, heerlijk. We hebben het 'stamgastgevoel' Er wordt nu gevraagd of we de volgende avond weer komen. De baas zorgt dan voor cola light en een biertje. En morgenavond, 17/8 is ons een gebakken ei beloofd op de nasi. Zo hebben we ook onze eigen tafel. Normaal gesproken zitten de locals daaraan te kaarten (voor de blower) maar als ze ons zien aankomen pakken ze de kaarten bij elkaar en gaan ergens anders zitten.

Het is een griebus tent met heel vriendelijk mensen en onze darmen doen het goed op deze langzame gewenning. Hier zijn we nog nooit ziek geworden, maar één van ons wèl in een 'betere' tent!

Hopelijk gaan we maandag back to normal life en valt er nog iets leuks te beleven in Delhi.

Dinsdag 18/8 vliegen we naar Kathmandu. T/m vrijdag zijn we in de stad om allerlei formaliteiten regelen om naar Tibet te kunnen en mogen gaan.

Het visum voor Nepal is oké. In Nepal moeten we een Tibetpermit èn een visum voor China regelen.

We mogen niet met z'n tweeën reizen, maar wel in een groep. Hoe groot die groep moet/mag zijn is niet voorgeschreven. Twee personen is ook een groep....., als het maar georganiseerd is, (en de Chinezen controle kunnen houden...)

Volgens planning vertrekken we zaterdagochtend 22/8 om 05u30 uit Kathmandu door de Himalaya naar Lassha inTibet. Grootte van de groep? Nog onbekend.

Na ong. 5 dagen zullen we op 26/8 in Lhasa aankomen. Na een paar rustdagen proberen we op 29/8 de trein 'over het dak van de wereld' te nemen om via Golmud naar Xian te gaan. Vanaf daar na een paar dagen verder China in om uiteindelijk in Hongkong te belanden.

Hoe het wordt weten we niet en hoe internet en telefoon in de Himalaya werken weten we ook niet, dus misschien melden we ons pas weer na 2 weken of zo......

Gineke en Henk

Berichtje uit Delhi

We zijn uit de dessert in het natte Delhi beland. Overmorgen gaan we naar Nepal, maar helaas moeten we nog een paar dagen in Delhi doorbrengen, Zaterdag de 15e is een nationale feestdag, dus alles gesloten, maar ook op zondag de 16e. We hadden een auto met chauffeur voor de resterende dagen ingehuurd, maar aangezien alles gesloten is hier op zartedag en zondag (zoiets als Enschede op zondag),hadden we er niet zoe veel aan. Ook regent het veel. Al met al een watsaaie en waterige afsluiting van een prachtige trip door India.

Maar goed: dinsdag vertrekken Gineke en ik naar Kathmandu, en Maarten naar Yogya.
Henk

Geld

Geld.

Geld moet je verdienen, of beter: je moet er voor werken. Na alle pracht en praal in de paleizen en forten hier in India, zijn we er wel achter dat alle maharadja's, sultans en koningen dat alles niet echt verdiend hebben; ze hebben er niet ècht voor gewerkt.

Heden ten dage bestaat nog steeds dat enorme verschil. Heel veel rijkdom enerzijds (70% ervan is in handen van slechts 5% van de bevolking!) en een schrijnende armoede anderzijds. In de stad prachtige huizen maar óók kinderen die op de vuilnishopen zoeken naar nog iets eet- of bruikbaars!

Ze bedelen veel, deze kinderen, ze zijn opdringerig, maar je móet het negeren.

Meisjes van 9 à 10 jaar worden 's ochtends door een soort maffia op straat gedropt met een 'leasebaby' op hun heup. Met hun nog platte kinderlijfjes bedelen ze, om 'eten voor hùn(!) baby'.

En àls je ze geld geeft, verdwijnt dat direct in een zak onder hun jurkje. Voor hun maffia!

Straatschoffies, die je eindeloos achterna lopen en vragen en bedelen om alles wat maar mogelijk is: geld, shampoo, pennen, chocola en ga zo maar door. Ze geven de moed niet gauw op! En daarbij zijn ze ook nog eens mateloos irritant, want 's avonds wacht hun maffia....

Ook al werken deze kinderen hard, zìj verdienen niets.

Maar wat als dan die ene jongen zonder armen, jou heel bescheiden zegt: 'ma'm, I've got a problem'. Hij kàn niet eens geld àànnemen.

Gelukkig zit er een zakje op zijn overhemdje.....

Allemaal kinderen van de rekening!

De kinderen van India verdienen béter!

Gineke.