Een lief, klein mannetje....

Il est arrivé, onze ' volgende uitdaging'

Op dinsdag 30 maart 2010 is ie dan geboren. Hugo Dirk Vincent Blom. Roepnaam Hugo. Een prachtige kleinzoon.

Voor ons de mooiste van de wereld!! Volgens zijn ouders en grootouders lijkt hij op zijn zusje Guusje (bij de geboorte)

Na een bevalling van 4 uurtjes kwam hij zonder kleerscheuren op de wereld, 3800gr zwaar en 53 cm lang.

Zijn moeder? Die ligt heerlijk relaxt in het kraambed in Hospitaal Foche te genieten.

Vrijdag 2 april gaan ze samen naar huis, naar 14 Rue Merlin de Tionville 92150 Suresnes, Frankrijk.

En wij?? Wij genieten.......!!

Het'kroamschudd'n' kan beginnen.....

Henk en Gineke.

Nieuwe uitdaging.

Hallo allemaal.

In mijn laatste reisverhaal in oktober 2009 schreef ik jullie dat de volgende uitdaging voor ons in Parijs zou liggen,; kroamschudd'n veur n' kleen kerelke.

Welnu, we zijn ondertussen in Parijs, weliswaar iets eerder dan de planning was. Vanwege wat onrust in de buik van Elke gevolgd door rust op advies van de verloskundige.

Sinds 2 weken kamperen we in de Bois de Boulogne, aan de Seine en op 15 min. loopafstand van Elke en Ralph. Op de fiets doen we er 10 minuten over. Regelmatig fietsen we met Guusje in het kinderzitje (en helmpje op) over de Pont de Suresnes naar onze caravan. Ze kan hier heerlijk spelen (en haar mamma kan dan even een slaapje doen)

Koud hebben we het nog niet gehad, we hebben een prima geïsoleerde caravan. Vorige week zaten we al elke dag uit de wind en in de zon voor de tent, terwijl 's ochtends de ijspegels nog aan de kraan naast de caravan hingen. De zon heeft al veel kracht; we worden al bruin!!!

We vervelen ons geen moment. We zijn lui en op z'n tijd actief. En natuurlijk kunnen we nu ook eens heerlijk op onze kleindochter passen. En omdat we toevallig eredivisie.nl kunnen ontvangen zitten we natuurlijk PSV - Twente te kijken vanavond. ( Ralph is PSV-er!!)

Op dit moment is de rust bij Elke wat teruggekeerd. Eind maart is ze uitgeteld en als het kleine mannetje er is zal deze oma daar gaan 'kramen'. De kraamhulp, zoals wij die in NL kennen, bestaat hier niet. De vrouwen hier bevallen allemaal in het ziekenhuis en blijven dan standaard 3 dagen opgenomen. Daarna gaan ze naar huis.

Wel, het begint dus zo langzamerhand spannend te worden hier in Parijs. Maar ik beloof dat we jullie op de hoogte zullen houden!!

Ik hoop tot gauw.

Gineke.

"Decoduik in Indonesie".

'Decoduik' in Indonesië.

Vrijdagochtend 18 september rollen we in Shenzhen uit de nachttrein. Lopend gaan we, via het station, naar de grenspost met Hongkong. Dit keer ging het vrij vlot aan de Chinese kant. Misschien zijn ze wel blij dat ze ons kwijt zijn....

Wij verlaten China met een kater, maar ook met een proces verbaal, heel goed opgeborgen in de tas! Aan de Hongkong kant stappen we rechtstreeks in de metro naar downtown Kowloon, waar ons hotel is. Een prima locatie, we waren er al eerder vanwege de visa.

Dit keer is het veel heter in HK, 38/40 graden + een zeer hoge vochtigheidsgraad; zelfs de foto's waren niet echt helder.

Een deel van de middag brengen we door in airco winkels (en fotoshops, want ook mijn camera vertoont zo nu en dan kuren.)

De avond en de nacht brengen niet ècht verkoeling en we zijn blij als we 's avonds op onze kamer zijn waar de airco, met maximale inzet, de temperatuur tot 24 graden naar beneden weet te krijgen. Dag 2 brengt ons sightseeing, hitte, benauwdheid en 's avonds een boottocht naar een vissersdorp, waar we de vismarkt hebben afgestroopt en daarna heerlijk hebben gegeten. Aan het einde van die avond een hééél koud biertje en dan naar de 24 graden kamer, want buiten is het nog steeds bloedheet en morgenvroeg om 5 uur gaat de wekker.

De volgende ochtend, als we om 6 uur bij de bushalte staan, is het nog steeds niet afgekoeld en we zijn dan ook blij, als we op het airco gekoelde vliegveld van HK staan, op weg naar Jakarta.

Daar aangekomen moeten we eerst een Indonesisch visum regelen en dan opnieuw inchecken voor de binnenlandse vlucht naar Yogyakarta.

We krijgen onze instapkaart en we zien dat we nog tijd genoeg hebben voor we bij gate 4 moeten zijn.

Dat komt goed uit, want de dorst is groot, het bier is hier (in tegenstelling tot inChina) koud, de honger fors en de saté ruikt heerlijk. De ATM werkt natuurlijk niet, maar we hebben nog wat roepia's van 2 jaar geleden, geen nood dus.

Als we op een gegeven moment naar gate 4 lopen zien we op de monitor dat onze vlucht vanaf gate 3 zal vertrekken. Met in ons achterhoofd veel ervaringen in voorgaande jaren met check, cheque, double shag, per slot is dit Indonesië, besluiten we even een mannetje in uniform achter een balie te vragen waar we nou moeten zijn. Deze meneer lacht ons vriendelijk toe en zegt dat de gate dan wel veranderd zal zijn en dat de monitor nog wel aangepast zal moeten worden.

We gaan dus naar de gate die op onze instapkaart vermeld staat (4) en informeren daar weer of we wel goed zijn. De vriendelijke dame achter de tafel knikt 'ya, ya', wat hier 'ja' betekent. En ik weet echt zeker dat 'nee' in dit land 'tidak' is, dat hebben we echt niet verkeerd kunnen verstaan. Ter bevestiging van haar 'ya' plakt ze een groene stikker op onze instapkaart. Deze sticker geeft aan dat we met de eerste groep moeten instappen.

We wachten en wachten. Nogmaals geïnformeerd. Ja, we zitten goed, gate 4! Ik zit naast een piloot van Garuda en ik kom met hem aan de praat. Deze man spreekt, in tegenstelling tot de meeste werknemers hier op de luchthaven, wèl engels. Als ik hem het 'gate 4 verhaal' vertel kijkt hij enigszins verschrikt aan en adviseert mij nog een keer te informeren, immers van gate 4 vertrekken alleen de locale vluchten naar Surabaya en Palembang. Dus wéér naar de balie van gate 4.

'No problem', horen we,we zitten goed!

Vóór ons vertrekken nóg twee andere vluchten. Het is beredruk, want het is einde van de ramadan en voor het Suikerfeest gaat half Indonesië naar de familie. Zo ook mijn piloot.

Na verloop van tijd, èn na het vertrek van die twee andere vluchten, (met daarin onze piloot) is het erg leeg in de wachtruimte. Geen activiteit meer en de klok gaat richting onze vertrektijd!! Onderbuikgevoel! We pakken onze handbagage en lopen naar gate 3 (dat stond nog steeds op de monitor), waar men aan het instappen is. Wéér vragen we waar we moeten zijn en wéér tonen we onze gate 4 kaart. Hier dus!!!!! We kunnen aansluiten in de rij en in no time zitten we in de lucht naar Yogyakarta.

Ja, dit is en blijft Indonesië!!

In Yogya haalt Maarten ons op en als we in Tanen de tuin binnen rijden is het net of we een beetje thuiskomen. Die nacht hebben we voor het eerst sinds wéken een zacht bed. We slapen bijna 10 uur achterelkaar!

De volgende ochtend wachten ons een luie stoel, de zon en een zwembad vol heerlijk koel water. We ploffen neer en we doen hééélemaal niets meer. En we genieten ervan. We hoeven geen trein, bus of vliegtuig te halen, we leven niet meer uit de koffer; de schone onderbroek en T shirt komen gewoon weer uit de kast!!! We gaan langzaam terug naar 'normaal'.

We hebben een fantastische reis gemaakt. We hebben zóveel gezien, zóveel gedaan, zijn zóveel 'on the move' geweest, hebben zóveel ervaringen in ons hoofd gepropt, dat we nu tijd nodig hebben om alles te laten bezinken. De druk moet eraf, we moeten decompresseren.

Kortom: we zijn in deco!!

In Yogya bezoeken we wèl weer de vogeltjesmarkt, waar je altijd van de ene in de andere verbazing valt. We controleren of het Kraton, het paleis van de Sultan, er nog staat (ja dus), we 'winkelen' op de Malioboro en we maken Java onveilig, als we linksrijdend, op de motor door de omgeving toeren.

Voor ons was het leuk om alle ervaringen met jullie te delen, maar óók was het heel fijn om jullie reacties te lezen.Nooit heb ik me gerealiseerd dat zo'n teken van leven, als je aan de andere kant van de wereld zit, zo waardevol kan zijn. We keken er naar uit.

Allemaal heel erg bedankt!!

Dit laatste verhaal kan ik bijna net zo beëindigen als ik dat in 2007 deed:

'........donderdag 15 oktober 2009, 13u45. Vlucht EK55 staan we weer helemaal fris en fruitig op het vliegveld van Düsseldorf op weg naar........misschien wel een nieuwe uitdaging......'

Onze nieuwe uitdaging, eind maart 2010, begint langzaam maar zeker al vorm te krijgen. Om met Herman Finkers te spreken, dat wordt:

Kroamschudd'n in Paries, d'r kump 'n kleen kerelke!!

Tot gauw,

Henk/Gineke.

Last but not least......vrienden

Last but not least.........vrienden.

Yes, het is gelukt. Op de dag van ons vertrek uit Yangshuo gaat de ballon wèl de lucht in. En wij zijn er bij! Voor de derde keer (is scheepsrecht) om 5 uur 's ochtends ons bed uit, geholpen door de hanen, want deze jongens hier kraaien ook als het nog donker is........ per slot zijn we hier op het platteland.

Dit keer worden we niet vergeten als we om 5u45 wéér in het stikdonker langs de kant van de weg staan.

Uiteindelijk gaan we om 6u30 de lucht in. De zon begint net op te komen. Er hangt nog veel nevel die nog een beetje moet oplossen. Als we er boven komen steken de toppen van het karstgebergte dwars door die wolkjes, geweldig. Wat een stilte. En we zijn niet de enige ballon op deze prachtige ochtend.Voor ons kan de dag al niet meer stuk, zo redeneren we (nu).....

Terug op de boerderij duiken we nog even ons bedje in, even nog na dromen van een prachtige tocht.

Maar goed, vanavond om 21.15 uur vertrekt de nachttrein naar Shenzhen (Hongkong) vanuit Guilin, een stad 70 km verderop, dus moeten we na een tukkie wel een keer beginnen met de voorbereidingen. Nog gauw even de foto's van de ballonvaart op het netbook, de film komt later wel. We regelen een taxi om in het dorp te komen. Vandaar zal een bustocht naar Guilin volgen.

Het is ondertussen 16.30u als we in Guilin in een volledig lege bus stappen. We nemen elk een hele bank, zodat de rugzak naast ons kan staan. Wat schetst mijn verbazing als er even later een Chinese instapt, die mij vraagt de rugtas weg te zetten zodat zij naast me kan zitten. De hele bus is verder leeg........ Ik zal ze nooit snappen, die rare Chinezen Maar hoe dan ook, het was een mooie rit door een prachtig landschap.

Om ongeveer 18.00u zijn we in Guilin. Op het station de bagage even in een depot en dan op weg naar een geweldig restaurantje, waar we op de heenweg ook al heerlijk hadden gegeten. Een mooie locatie, waar Henk nu, 18.30u, even een stukje wil filmen. Mooi niet dus!! Als hij de foto-tas wil openen, staat de rits open en is de camera verdwenen, gerold dus. Nèt nieuw, 3 maanden oud, speciaal voor deze reis gekocht! Dit keer hoor ik niet 36 x gvd naast me, nee het is even helemaal stil. Daarna barst hij wèl los. Het moet in dat half uurtje na aankomst in Guilin zijn gebeurd, in een niet ècht drukke straat want op het station hadden we hem nog.

Laten we maar eerst gaan eten', zegt Henk nuchter. Daar ben ik het niet mee eens, want we moeten aangifte doen in China waar niemand engels spreekt, waar we niet weten waar het politiebureau is, laat staan dat we het woord politie in het chinees kunnen uitspreken en waar de trein wèl om 21.15u vertrekt!

Dit keer is hij het wèl met me eens, weliswaar schoorvoetend.......:-) !

Okay.... het woord police aan iedereen op straat voorgelegd. De één wijst naar links en de ander wijst naar rechts. De aanwijzingen volgend lopen we dus een aantal keren de straat op en neer, tot we drie verkeer regelende, controlerende dames op een kruispunt zien. Gekleed in mooie, lichtgevende oranje hesjes. Één van de drie heeft 'police' op haar overhemd staan.

Yes',denken we,'bingo'. We vragen haar naar de 'police' en de 'policeoffice', per slot werkt ze er, toch....? maar ze kijkt ons aan alsof ze het in Beijing hoort donderen. Vervolgens raak ik dan maar haar linker borst aan, daar waar haar police-embleem zit. Ze kijkt me aan, pakt direct haar telefoon en.... belt de politie. Voor poging tot aanranding of snapt ze me echt? In ieder geval komt er vrij vlot een motor-agent aangescheurd.

Ondertussen hebben wij ons 'probleem-gerichte-nederlands-chinees-woordenboek' (pgncw) tevoorschijn gehaald en we drukken hem een aantal vragen onder de neus. Snapt hij het? We worden verzocht, weliswaar met handen en voeten, om op een paar krukjes, midden op het kruispunt! te gaan zitten. De vrouwelijke collega's gaan door met brommers bekeuren en wij moeten wachten op.... ja waarop eigenlijk?

Dan ineens verschijnt er een politiebusje. Denken wij dat ze daar binnen de aangifte opnemen. Nee dus, wij moeten mee naar het bureau! Ondertussen hebben we de treintickets te voorschijn gehaald en de politie vooral laten zien dat onze trein om 21.15u vertrekt. Het is ondertussen19.00u! Hij knikt wat vaag met z'n hoofd, misschien om ons in de waan te houden dat hij het begrijpt?

Eenmaal op het bureau en na veel geblader door ons, en óók door de politie, in ons pgncw-tje wijst oom agent de zin 'wilt u een tolk' aan. We knikken beide gretig met ons hoofd, dat is immers een internationaal gebaar, dus dat moeten ze toch snappen Met handen en voeten maakt hij ons duidelijk dat we dan nog even moeten wachten. Ook dat doen we dan maar want met deze jongens komen we zó niet veel verder.

Na een half uurtje wachten komt de tolk engels, voor ons meer een tolk voor gehoorgestoorden: zijn engels beperkt zich tot een paar woorden en veel handwerk. Ook hij maakt gebruik van ons pgncw-tje. Via hem komen we er achter dat we voor aangifte van diefstal op het bureau 'criminele zaken' moeten zijn.

Daarvoor zal er iemand komen om ons mee te nemen naar dat bewuste bureau. 'Dat kan een uurtje duren', wordt ons meegedeeld. Het is ondertussen 20.00u en de trein vertrekt nog steeds om 21.15u. Ook hier wapperen we weer met onze treintickets. Maar de tolk weet ons duidelijk te maken dat 'criminele zaken' vlak bij het station is.

Dus als de betreffende agent er is stappen we vol vertrouwen maar weer in het volgende busje, de politie is immers je grootste vriend, nietwaar? Via allerlei straatjes en steegjes zijn we plotseling weer op bekend terrein; we zien het station! Nu even opletten hoe we moeten lopen!

'Bureau criminele zaken' is een klein, smerig, warm kantoor, waar je niet graag vast wilt zitten, denk ik. Deze politieman werkt vlot en na 45 min. zijn we klaar. Deze 'grootste vriend' wil ons nu naar het station brengen, maar wij hebben al gezien waar we langs moeten èn...... dat daar, langs die route, nog winkeltjes zijn. Het wordt dus weer vriesdroge mie + stokjes. We integreren zo langzamerhand compleet.

Om 21.15u rollen we in onze softsleeper, jawel, dit keer een zacht bed (hopen we) We delen onze coupé met een Amerikaanse vader + dochter. Ze behoren tot een reisgroep. Bij die groep horen ook een aantal Zuid-Afrikanen. Ze komen regelmatig even langs bij onze Amerikanen. Als ze horen dat wij uit Nederland komen is het ijs (zo dat al kan hier in het hete China) ineens helemaal gebroken. Ze blijven langskomen met hun flesjes whisky en hun prachtige taaltje.

En zo komt het dat we die avond onze ballonvaart film kwijt zijn, de Chinese, zeer correcte, politie èn de Zuid-Afrikanen onze vrienden werden, we een whisky voor het slapen gaan kregen, we niet hebben gegeten, maar wèl Sarie Mareis en Suikerbossie hebben gezongen.

PS: de softsleepers waren hard! Op naar Hongkong.

Gineke.

Hongkong – Kunming- Guilin- Yangshuo...... en dan op 'n boer.

Hongkong - Kunming- Guilin- Yangshuo...... en dan op 'n boer.

....en voor je er erg in hebt ben je in Hongkong, is je visum zonder ook maar één formuliertje te hoeven invullen, verlengd en vlieg je alweer naar China. Kunming dit keer. Een 'stadje' van maar 700.000 inwoners, met een prachtig buitengebeuren. Doordat de temp. daar gemiddeld 25 gradenis, kun je er heerlijk door de stad dwalen. Buiten de stad is het bekende Stenen Woud. Een heerlijk en schitterend gebied om te wandelen door smalle paden tussen de uit de grong recht opstekende rotsen.

Voor de tweede keer in deze vakantie hebben we daar nog even weer het ultieme wintersport gevoel gehad; in de kabelbaan omhoog naar 2000m, in die eindeloze stilte, met dat bekende boenk-boenk gevoel onder je billen als je langs een staander gaat... En niet te vergeten een prachtig uitzicht over het enorme meer onder ons. En dan, vanaf die 2000m, wandelend weer naar beneden.

Vanuit Kunming willen we met de trein naar Guilin (19 uren) om van daar uit met de boot de rivier af te zakken naar Yangshuo waar we een dag of vijf in the Giggling Tree willen blijven. ( zie de link Yangshuo)

Weer staan we in de rij, samen met al die bepakte en bezakte Chinezen. Ook wíj hebben nu een tas vol proviand. De vriesdroge mie inclusief de stokjes ontbreken dit keer niet in onze bagage. Ja, we integreren.....! Het eten met stokjes is ondertussen geen probleem meer voor ons, we zijn er behoorlijk vaardig in geworden! Voor échte noodgevallen hebben we nog steeds twee lepels onderin de rugzak.

Helaas hebben we weer een hardsleeper en dit keer is het bloedheet in de trein, de airco, als die er al is, werkt niet. Het raam dat open kan mag van meneer de chinese steward niet open en de schoenen moeten aan het voeteneind van de slaapbank staan en niet vóór je bank. De gordijnen móeten 's avonds dicht en het licht gaat om 10 uur pm uit. Lang leve de led hoofdlampjes van Xenos. Ze brengen ons door heel Azië.

'Hete nachten' dus in de Chinese treinen! De volgende ochtend wordt ik al snotterend en hoestend wakker. Is het de vuile lucht van China of die van de niet geventileerde trein? Hoe dan ook, het loopt uit neus en ogen tegelijk. Als je dan maar gewoon 'swine flu' zegt, blijven de chinezen wel uit je buurt en heb je alle ruimte....

Men is hier wat neurotisch bezig wat betreft de flu. Aan de grens en op alle luchthavens moeten we steeds gezondheidsverklaringen invullen en allerlei gegevens omtrent onze contacten, met terugwerkende krachttot 10 dagen. Tevens wordt er overal een 'laserthermometer' op je voorhoofd gericht. En aangezien er bij mij toch een licht voorhoofdsholte ontsteking is, ontstaan zal ik de komende dagen valsheid in geschrifte moeten plegen....

Zaterdagochtendgaan we met de boot de rivier Li af naar Yangshuo, ons volgende stekkie. Een tocht van 4 uur stroomafwaarts door het prachtige karstgebergte. Het is net alsof hier de bergen als een soort dikke puisten in het verder vlakke landschap staan.

Aan boord worden we in groepen van 8 aan tafels gezet. Opeens worden we in het Nederlands aangesproken. Twee in Sjanghai wonende en in het onderwijs werkende meiden zitten tegenover ons. Marianne en Kathleen. Hebben ook wel zin om even in een bekend taaltje te kletsen en wat drop te eten. (nietwaar Marianne?) Kathleen niet: ze is van Chinees-Canadese origine en wat de boer niet kent, dat 'vrèt e nich'.

De dames zijn 'een paar dagen uit in eigen land'. Aan boord een heerlijke temperatuur en een lekker windje, maar oh, wat is het heet als we eenmaal aan land zijn. Gelukkig wordt er vlak aan de kade heerlijk koel bier verkocht!!! Daarna maar eens op zoek naar ons onderkomen.

Voorlopig zijn we nu dus op het platteland van Yangshuo, met gezonde lucht. In The Giggling Tree, met Nederlandse eigenaren, is het gezellig en eigenlijk best lekker om ook hier weer Nederlands te kunnen spreken na al dat chinees met handen en voeten.

We hebben 'heerlijk' gefietst tussen de rijstvelden en loslopende buffels. Henk houdt ze nu goed in de gaten, want hij wil niet weer op de hoorns genomen worden. Het was een heel stuk 'weg' van 30cm breed, met steenslag en dikke keien, dus heerlijk tussen aanhalingstekens. Maar een geweldige leuke tocht. Moet je over de rivier? Dan de fiets op een bamboe vlot van 1 m breed. Zelf moet je er natuurlijk ook nog bij. Met de temperatuur van afgelopen zondag en maandag 36-37 grd, wens je bijna dat je in het water valt.

Maandagochtend wilden we nog eens met een ballon de lucht in. Vijf uur opstaan. (dank je wel hanen van het Chinese platteland). We zaten om kwart voor zes 's ochtend klaar om opgepikt te worden. Maar al wie er kwam, geen ballonmannetje. Dus lagen we om 6u 30 u weer in bed! 's Middags kwam hij zijn excuses aanbieden en beloofde ons voor de volgende ochtend, dinsdag, een ballonvaart voor de helft van de prijs! Mazzel of echt verdiend?

Die middag naar kookles geweest, leuk en lekker en we hebben de recepten. Absoluut voor herhaling vatbaar. En dat hebben we dan ook gedaan. Ondertussen is het weer omgeslagen, het is niet meer zo bloedheet als de afgelopen dagen. Er wordt zelfs een beetje regen verwacht.

We zijn dan ook blij met het windje dat er dinsdagochtend om kwart voor zes staat als we in het pikkedonker weer op de ballonman staan te wachten.

Hij is wel erg veel aan het bellen als we eindelijk in de auto zitten.......

Dan komt na verloop van tijd het hoge woord eruit: er is te veel wind! Als we gaan, komen we in Beijing uit, wel wat erg ver van huis is, en de landing bij een windsnelheid van 6-7m/sec zal niet zacht zijn.... Hij vindt het kennelijk zo erg, dat hij ons voor de tweede keer voor niets uit bed heeft laten komen, dat hij ons nu een ontbijt in de stad aanbiedt. Dat gaan we dus niet doen, want deze opa en oma duiken lekker hun bed weer in. Om 7 uur snurken we dus al weer met de wetenschap dat we woensdagavond met de kippen op stok moeten, want donderdagochtend volgt de derde poging.

Woensdag wordt er iets slechter weer verwacht dus wordt er niet opgestegen. Maar er blijft genoeg over om je hier te vermaken, fietsen, kanoën, wandelen en zelfs een steile wand beklimmen, want we zitten hier midden in een prachtig gebergte.

Al met al merken jullie wel dat we alles nog lang niet 'zat' zijn.

Zoals ik al zeileven we hier heerlijk op het platteland, worden 's ochtends wakker door een paar hanen. Diezelfde hanen zijn er als de kippen bij om mee te eten als ik in mijn heerlijke, ovenverse, warme, knapperige, tunafish baguette hap. Niet dat we nou direct hadden afgesproken samen te eten......

Maar zei mijn moeder vroeger al niet als ik niet al te netjes at: 'Kind, de kippen kunnen onder je leven' Nou, dat doat ze.....

Gineke.

Even wat luxe.

Een luxe huwelijks reis.

Terwijl ik mijn laatste mail nog eens weer door lees zie ik dat ik met de data in de war ben. Is het de leeftijd of is het gewoon het vrije, ongedwongen leven? Hoe dan ook, het is niet ècht belangrijk.

We hebben besloten om even niet aan de visa te denken, maar te genieten van de, misschien wel, laatste dagen in China. Verplicht van 9 september tot 20 september in Hongkong lijkt ons nou ook niet ècht de hoofdprijs.

Ja, 1 september, onze trouwdag in Xián. We vertrekken 's ochtends om het wereldberoemde terracotta leger te bekijken. Het is inderdaad zeer indrukwekkend, wat er daar allemaal boven de grond is gekomen en hoe mooi alles gerestaureerd is.

En dat allemaal omdat in 1974 een paar Chinese boeren een put wilden graven. Die jongens zijn voor de rest van hun leven wel onder de pannen. Ze worden nog steeds door de staat betaald. Èn ze zitten bij de entree van het park. Ze zetten hun handtekening in een boek (als je dat boek tenminste koopt) en ze lachen vriendelijk naar alle bezoekers. Ja, de mond lacht, of doet een poging daartoe, maar de ogen lachen niet........... Je zult er ook maar 35 jaarlang moeten zitten. Maar even goed een prachtig project!!

Eenmaal terug in Xiánwillen we in de namiddag nog een stuk te gaan fietsen en wel 15 km over de oude stadsmuur op een 'made in China' fiets, oftewel een roestige en voor ons te kleine rammelbak. Maar het wàs leuk.... Aan weerskanten een mooi uitzicht op de oude- en nieuwe stad.

Weer terug in de binnenstad besluiten we nog even te (ver)dwalen. We komen uiteindelijk in de islamitische buurt terecht. Ja, ook hier wonen ze! Er is markt, het ruikt er lekker en onze magen hebben zich reeds voorbereid op een bruiloftsmaal. En zo komt het dat we ons '38 jaar getrouwd etentje' nuttigen op de islamitische markt in Xián. Hij een lamsboutje zo van de grill voor 3 euro en zij anderhalve gevulde pannenkoek van 60ct. Hoe romantisch, maar wel heel lekker!!

Na onze zoveelste huwelijksnacht vliegen we de volgende dag, 2 sept naar Chongqing, waar we 's avonds aan boordvan een cruiseschip zullen gaan. We willen ons eens lekker laten verwennen, een huwelijkskadootje dat we elkaar geven, zo zeggen we iedere keer als we het prijskaartje weer eens onder ogen krijgen. En dat verwennen gaat lukken.! Wezullen 3 dagen varen over de Yangtse Kiang. Geen hutje van 2x3mmet een patrijspoort, maar een hut van 3x6m, een badkamer met bad en een raam van 2x3m met een prachtig uitzicht.

Aan boord vooral Chinezen, maar ook wat Amerikanen, Duitsers en Engelsen. We worden aan tafel gezet met twee aardige Poolse jongens (ze vinden elkaar ook heel erg lief) en een Australisch echtpaar. (allebei een te groot kunstgebit, zij een kop groter dan hij en hij, een oorspronkelijke Serviër, net iets te veel goud en tatoo's) Maar ze zijn vriendelijk en laten de tandjes regelmatig zien, een stralend plaatje. Ja de voertaal aan tafel is engels.

Over het ontbijt, de lunch en het diner wijd ik niet al te veel uit. Atkins is op vakantie: trouwens, die brave man heeft in China absoluut geen overlevingskansen. Het ziet er allemaal uit om in te bijten..... Hoewel.... soms klinkt er vanaf de Chinese tafels een diep chchggrrt, gevolgd door een spuuggeluid en dan is het even stil. Onze eetlust zakt dan tijdelijk en ook de kunstgebitjes staan even stil. Waar de Chinees het product van zijn inspanning laat is mij tot op heden niet duidelijk, maar ze doen het regelmatig, dus zullen ze er wel weg mee weten.

Tussen deze geluiden door is het eten voortreffelijk.

De tocht zelf is geweldig. Zo nu en dan gaan we even van boord en nemen een kijkje aan land.

Op de derde dag 's nachts,bereiken we de sluizen, 5 achter elkaar waar we in 5 etappes steeds 15 meter lager komen. In totaal ligt ons bootje 75m lager; in de winter 100m!

Uiteraard staat iedereen op het dek om dit spektakel me te maken. Het is een ingenieus bouwwerk, evenals de enorme stuwdam die we de volgende ochtend zullen zien. 'De grootste van de wereld' zoals de Chinees niet nalaat tig keer te herhalen. Dat er hele dorpen voor hebben moeten wijken, en dat volgend jaar om deze tijd het waterpeil waarschijnlijk 14m hoger zal staan met alle gevolgen van dien voor de bewoners,en dat flora en fauna de genadeslag hebben gekregen bij dit prestige object, daar hoor je niemand over!!

Het vermaak van de Chinezen heb ik vol verwondering aanschouwd. Op de tweede avond aan boord voert het personeel een showtje op: ze dansen en zingen wat. De Chinees is dolenthousiast, hij staat zo ongeveer op de stoel te klappen van plezier. Natuurlijk moet er met iedereen uit het publiek gedanst worden. Nou, dan moet je net bij ons zijn !!

De derde avond, nog erger, moeten de gasten 'iets' doen. Nou, natuurlijk geen aanmeldingen, o ja een Engelsman die karaoke deed. Hij kon nog mooi zingen ook!

Er worden dus vrijwilligers aangewezen voor......... een stoelendans!!!! Tjonge jonge, wat een plezier. Alweer ligt de Chinees luidruchtig dubbel in zijn stoel.

Even later moeten er dieren uitgebeeld worden. Ons kunstgebit is de lul. Staat dus ècht niet te stralen, hier helpt de beste tandpasta nog niet.

Als er weer met iedereen gedanst moet worden, verdwijnen we sneaky naar onze hut.

's Zaterdags 5 september gaan we van boord. We pakken de bus, 5 uren, naar Wuhan, waar we de volgende dag het vliegtuig naar Hongkong zullen nemen.

In dat vliegtuig voel ik me bijna thuis als ik veelvuldig het ondertussen bekende chchggrrt hoor. Nu zie ik, waar de zakjes voor de luchtzieke passagier voor gebruikt worden. Aan het einde van de vlucht worden ze keurig dichtgevouwen door de stewardessen ingezameld!

Gineke.

060969-060909.

Samen aan een reis begonnen. Nog steeds onderweg. Hoge bergen gezien , maar ook zo nu en dan een dalletje. Immers, ...zonder dalen geen bergen. Twee mooie rotsen zijn gebleven, ze breiden zich nu zelfs uit. We genieten nog steeds...... Zo willen we het houden. We kennen elkaar vandaag 40 jaar!

Henk en Gineke.

Ongewenste vreemdelingen.

'Ongewenste vreemdelingen'

En ja, het probleem is er. Maandag 1 sept zijn we bij de PSB (police security bureau) geweest om ons visum te verlengen, zoals het agentschap in Kathmandu ons had gezegd. Daar hoorden we, dat dit visum van Tibet helemaal niet verlengd kan worden. De geldigheidsdatum had direct in Nepal al op 20 sept gezet moeten worden, zoals wij hadden gevraagd.

We moeten dus gewoon het land uit.

En zodoende zaten we maandagochtend op het muurtje vóór het PSB alle Nepalezen en Chinezen te vervloeken. Niets bleef hun in onze optie bespaard. Alleen verandert de zaak er niet door....

Ons reisplan is danig in de war gestuurd, want ons ticket naar Hongkong staat op 20 sept! Maar we moeten dus eerder naar Hongkong, vóór 9 sept!

Met een engels sprekende knaap in het hostel in Xián, die ook nog voor een reisbureautje werkt, hebben we een nieuw plan gemaakt. Pech daarbij is ook nog dat de eerste twee weken van september hier de vacantie weken zijn. Geen trein of vliegtuig te krijgen. De mensen liggen werkelijk dagen van te voren op het stationsplein om een ticket voor de trein te kunnen krijgen. Soms bivakkeren ze daar een paar dagen. En uiteraard gaan de gevriesdroogde mie + de stokjes weer mee. Plan is nu dat we het terracottaleger hier in Xián op 2 sept nog kunnen bezoeken. Voor de volgende dagen heeft deze knaap de nodige tickets kunnen regelen. Woensdag 3 sept vliegen we naar Chongqing waar we de cruise over de Yanga Kian willen maken en waar we de enorme stuwdam eens willen bekijken. De grootste stuwdam ter wereld, zoals de Chinees het heel graag tig keer herhaalt.

Daarna gaan we op 6 sept via Shenzhen naar Hongkong om binnen twee dagen het visum opnieuw aan te vragen zodat we op 8 sept weer naar China vertrekken om het laatste deel van onze China trip te 'doen'. We vliegen dan naar Kunming om daar de omgeving nog onveilig maken.

Gineke.

PS: vandaag 6/9 in Hongkong aangekomen. De chinees houdt ons goed in de gaten. De bus waarin we zaten vanaf het vliegveld werd incl. nummerbord gefilmd. Vervolgens waren ook alle passagiers aan de beurt.

Aan de grens nog weer een probleem. De Nepalboeven hadden vergeten om op het visum achter mijn meisjesnaam ook nog 'e/v Jaarsma' te schrijven. Ja, en dat levert problemen op aan de chinese grens. Dat betekent weer wachten voor we verder konden. Maar uiteindelijk zijn we er en morgenavond hebben we ons visum.

Gineke / Henk.

Over het dak van de wereld

Over het dak van de wereld.

Treinreis Lhasa - Xián 29-08-09.

29 augustus zullen we met de trein uit Lhasa vertrekken. Het agentschap in Kathmandu ( uit de Lonely Planet) had aanvankelijk onze tickets verkeerd geboekt: èn op de verkeerde datum èn een hardsleeper ipv een softsleeper. We zagen het op tijd en de heren hadden dus nog 10 dagen om hun fout te herstellen, terwijl wij door Tibet reisden. In Lhasa zullen de tickets bij een contactpersoon klaar liggen. De kosten zijn al voldaan. En dus nu maar hopen. Ons groepsvisum is afgegeven tot 9 september, terwijl we tot 20 september in China zijn. Dat is bij aanvraag duidelijk vermeld, 'maar die verlenging kan ook in China geregeld worden (??!!) bij de immigratie', krijgen we als antwoord. Na een paar keer contact te hebben gezocht met de man in Lhasa, komt hij eindelijk vrijdagavond om zes uur naar het hotel om de tickets te brengen. Wèl de goede datum, maar een hardsleeper ipv een softsleeper. Dat betekent dus een matras van 2 cm dik. Maar aan keiharde bedden zijn we zo langzamerhand wel gewend. We zitten nu met 6 personen ipv 4 personen in de coupé. Prijsverschil 15 euro, die we netjes terug krijgen. Hun behoorlijke commissie blijft na deze wanprestatie toch in hun eigen zak!

Maar goed, om half negen in de trein betekent om half zeven ontbijten. De afspraak wordt gemaakt met de keuken. Als we de volgende ochtend voor de deur van de eetzaal staan is het er nog pikkedonker; het personeel ligt nog op de banken in de eetzaal te pitten. Eén van de meisjes wordt uit bed, of eigenlijk van haar bank getrommeld en wordt de keuken ingejaagd om ons ontbijt te maken. Douchen en aankleden is er niet bij. Ze slaapt in haar kloffie van de vorige dag. De rest blijft op de banken liggen en zo wordt ons ontbijt muzikaal ondersteund door snurkende mannetjes en vrouwtjes. De broodjes en koffie smaken er heus wel om.

Om zeven uur staat de taxi voor, om ons naar de trein te brengen. We komen bij een gloednieuw, bijna futuristisch station. Deze spoorlijn bestaat ook nog maar sinds 2006. Alle passagiers, keurig gedisciplineerd in de rij, zijn bepakt en met name gezakt. Vooral volle plastic zakken en dozen met? Ja met wat eigenlijk? Daar zullen we wel achterkomen. Goed, we zitten dus in de coupé met 2 Tibetanen en 2 Chinezen, waarvan er 1 zeer gebrekkig engels spreekt. Regelmatig krijgen ze bezoek uit een andere coupé. Niet alleen in de coupé wordt geleefd, ook op de gang hebben ze hun hangplek.

Ondertussen rijdt de trein en we zien die fantastische tibetaanse hoogvlakte aan ons voorbij trekken. We hebben gelukkig een raamplaats. En de Chinezen gunnen ons dat; als we even weggaan, houden ze ons plekje vrij.

Zo rollen we rustig verder, totdat een geur ons verteld dat omstreeks 12 uur de eerste blikken vis worden opengetrokken en een geluid maakt ons duidelijk dat er óók gegeten wordt!! (Ik kreeg vroeger op m'n kop als ik dat geluid maakte!)

Nu begrijpen we waarom al die dozen en plastic zakken worden meegenomen! Allemaal voer voor onderweg! In gebarentaal wordt ons gevraagd of wíj niets hebben meegenomen. Nee, er is toch een restauratiewagen? 'Of we dan geen kop of beker hebben?' Nee, maar een half afgesneden plastic colaflesje doet wonderen. Hieruit drinken we gedurende de hele reis bouillon (hadden we mee voor de diarrhee ) en nescafé, want dat hadden we toevallig wel in de rugzak. Heet water wordt wel uitgedeeld.

Van de Tibetanen moeten we een gevuld brood aannemen en de Chinees heeft chocolade koekjes.

Na nog een uurtje verspreidt de geur van bahmi zich door de wagon. Er worden dozen droge mie opengetrokken en met heet water erbij en 2 stokjes is de Chinees weer helemaal gelukkig.

Even later voel ik een paar zweetvoeten in mijn rug; tibetaanse mamma heeft haar buikje vol en wil slapen op haar (onderste) bed, waar wij allemaal op zitten. Even iets inschikken en ze snurkt binnen 5 minuten.

Wij blijven ondertussen genieten van het mooie landschap. Uitgebreide beschrijvingen zal ik jullie niet geven, kijk maar naar de foto's en dan moet je daarbij denken dat het nog tien keer mooier is!!

De trein zelf is eigenlijk niet veel anders dan de couchettes zoals wij ze kennen. Aan het einde van de wagon 3 wasbakjes waar je je tanden kunt poetsen, uiteraard met mineraal water en verder twee hurktoiletten voor 60 personen. Deze toiletten stinken minstens zo erg als die in de Nederlandse treinen!! Hier en daar (bij de softsleepers) is een zittoilet. Dit wordt nagenoeg niet gebruikt en is daardoor erg schoon. We weten hem te vinden.

Om ongeveer 17.00 uur hebben we het hoogste punt bereikt, 5180 m! Allebei hebben we iet wat blauwe lippen en nagels. De Chinees tegenover ons heeft het moeilijk. Vooral heel rustig blijven en goed doorademen. De zuurstofslangetjes hangen al klaar; verschillende passagiers liggen al 'aan het gas'. Vanaf nu gaan we naar beneden, hoewel we nog een lange tijd op 'Lhasa hoogte' blijven en dat was 3600m. Ook daar moest je het heel kalm aan doen.

In deze lange trein van ongeveer 15 wagons is maar één restauratiewagen. Wrsch. omdat iedereen zijn eigen kostje meeneemt. Wij gaan in ieder geval iets eten en als we een heerlijk koel biertje willen drinken krijgen, we er een koffiekopje bij om uit te drinken...

Na een redelijke nacht, dankzij een half slaaptabletje, willen we ontbijten. Ontbijt? Nee dat is er niet. Wel kunnen we koffie krijgen en even later brengen ze vier plakken droog brood. Waarom dat niet in de toaster kan en waarom geen gebakken eitjes, die overigens wèl in de keuken staan, is en blijft ons een raadsel. Wèl zit al het personeel in de hoek de krant te lezen. Ach ja, 's lands wijs, 's lands eer! En in onze rugzak zit nog wel een zak doppinda's :)

De toestand van de toiletten wordt slechter en de nood wordt hoger. Ondertussen is al één van de twee toiletten 'out of order' We moeten nu een aantal wagons verder lopen en als we zondagavond om 21.00 uur, na 36 uren reizen, in Xián de trein verlaten zijn alle toiletten gesloten, de nacht staat voor de deur, en de trein moet nog 12 uren door naar Beijing! Hoe gaan ze dit oplossen?

Na heel veel zoeken in het menselijke mierennest op het stationsplein in Xián weten we een taxi te vinden, die ons naar ons hostel zal brengen. Verschil tussen hotel en hostel weet de taxichauffeur kennelijk niet. Hij brengt ons naar het super deluxe Hotel Bell Tower, terwijl wij in het youth hostel Bell Tower moeten zijn.

Een Chinees meisje, dat kennelijk graag engels wilde spreken, ze studeerde engels aan de universiteit van Xián vertelde ze ons, heeft ons prima geholpen. Ze had info nummers in haar mobiel en in no time waren we eruit. Ondertussen kwamen er heel veel Chinezen op ons af. Ze gingen recht voor ons staan en we werden van top tot teen opgenomen alsof we het achtste wereldwonder waren. Maar goed elk diertje z'n pleziertje.

We kwamen er achter dat we, hemelsbreed, 50 m vanaf onze slaapplaats midden in de stad stonden!! Een brandschoon hostel, waar alleen backpackers logeren en nu dus ook opa's en oma's.

Morgens als eerste ons visum verlengen anders hebben we een groot probleem, iets waar ik nu al een angstige voorgevoel voor heb....

Gineke.